Hollands Azie

Zijn we weer!

Dit keer vanuit een helaas zeer regenachtig Koh Phi Phi, een bij toeristen populair eilandje aan de westkust van Thailand, ingeklemd tussen Phuket en het vasteland. We zijn hier afgelopen donderdag aangekomen en dit zal hoogstwaarschijnlijk voorlopig ons laatste eiland zijn wat we aandoen hier in Zuid Thailand.

Het eilandhoppen begon aan de andere kant van Thailand, op Ko Tao, waar ik vorige keer al over schreef. De dagen die we hier hebben doorgebracht hebben we eindelijk kunnen genieten van de zon, het strand en de fantastisch helderblauwe zee die op sommige plekken aandeed als een verwarmd zwemparadijs. We hebben gretig gebruik gemaakt van de duikfaciliteiten door ons een dagje mee te laten nemen op duikexcursie met een iets te krap vissersbootje. Anne een kleine opfriscursus en ik een introductieduik. Ik wilde graag mijn PADI (duikersbrevet) halen, maar helaas bleken we hiervoor net iets te weinig tijd te hebben. Maakt niet uit, komt nog wel. Verder hebben we nog een dagje een scootertje gehuurd om het eiland rond te crossen, heerlijk genoten van het geweldige eten (bij hoofdzakelijk een tent die een menukaart had met de proporties van het grote Sinterklaasboek, en ja, ALLES was lekker!). Ook maakten we voor het eerst sinds we in Thailand zijn kennis met het fenomeen "ladyboys". Op een avond liepen we door een gezellig straatje en we koersten af op een nogal mislukt exemplaar (inclusief bossen beenhaar die in de Noordelijke regenwouden niet zouden misstaan) die stond te proppen. Cynisch als ik ben maakte ik een joviaal handgebaartje en groette ik hem/haar in het Thais (jaja, van alle markten thuis). Dat was voor hem/haar/het klaarblijkelijk het sein om een soort 80's slash Michael Jackson dansmove in te zetten, gevolgd door een volledig mislukte split! En als ik zeg volledig mislukt, bedoel ik ook volledig mislukt, de wannabe dame in kwestie was nogal slungelig en leek zowat over haar eigen beenhaar en inmens grote mannentenen te struikelen. Gierend van het lachen liepen we door en besloten maar een Thais pannenkoekje te halen bij een marktkoopman die een aantal fijne ninja technieken bleek te beheersen tijdens het bereiden van de zoete lekkernij. Het deeg sloeg hij tot gort alsof hij na een forse bekeuring te hebben ontvangen zijn modderige automatten aan het uitkloppen was en de lege eierhulsen smeet hij furieus richting afvalbak, waarna hij als klap op de vuurpijl de pannenkoek zeer agressief te lijf ging met een hakbijl die niet zou misstaan in The Texas Chainsaw. Ook bleken we een heus hondensyndroom te hebben. Vrijwel alle zwerfhonden die we hier tegen het lijf lopen maken rechtsomkeert en volgen ons alsof ze al jaren ons trouwe huisdier zijn. Een aantal schijnbewegingen en sprints bleek onze enige uitweg.

Alle larie op een stokje, de volgende dag (16 nov.) begon de natte ellende met bakken uit de hemel te vallen. Zo voelen we ons toch nog een beetje thuis met ons vertrouwde Hollandse weertje. Daarnaast heeft mijn telefoon een ernstige vorm van malaria opgelopen, waaraan hij helaas is overleden. Ik ben dus even helemaal weg de komende maanden ;-) Anyway, we pakten de boot richting Koh Phangan, waar we allebei door de ruwe zee kots en kotsmisselijk aankwamen. Anne, slechts gehuld in topje, had zelfs de hele reis in de stromende regen op het bovendek gezeten, vanwaar zij de helse schommeligen een fractie beter kon verdragen dan in de stikdrukke cabine onderin(ik doe met jullie mee: Ahhhhhhhh). Een paar Franse jongens (hoe kan het ook anders) kregen zo'n medelijden met haar dat zij haar een regenjas aanboden. Goed, we kwamen hier voor het bekende Full Moon Feest, dat de 17e plaats zou vinden. Ingecheckt in ons noodgedwongen luxe resort omdat de goedkopere alternatieven vol zaten, besloten we het stadje in te duiken, waar we na verloop van tijd Marco en Malou tegen het lijf liepen. De dag viel letterlijk en figuurlijk in het water, het kwam met epische hoeveelheden uit de hemel denderen. Marco en ik waren net voor de ergste bui even met de scooter de stad ingereden om de boottickets te regelen voor onze volgende trip, met als gevolg dat we op de terugweg LETTERLIJK door een rivier reden van een halve meter diep! We zagen gelukkig de lol ervan in en hebben ons scheel gelachen. Als we niet van het zeewater kunnen genieten, doen we het maar zo! Dit kreeg een vervolg met Wipeout, een hilarische en extreme hindernisbaan in een groot plaatselijk meer. De meesten hebben het denk ik wel eens gezien op TV. Je wordt het water ingeslingerd vanaf een hoog plateau waarna je een aantal hindernissen moet trotseren met als slotstuk een enorm luchtkussen die je meters hoog de lucht in lanceert wanneer er drie volwassen kerels van 4 meter hoogte zich op de achterkant storten. Prachtig om mee te maken! Iedereen vloog op de meest komische manieren het water of de lucht (en weer het water) in. Ik zal proberen om binnenkort een paar filmpjes te plaatsen, puur entertainment!
's Avonds was het dan tijd voor de beruchte Full Moon Party, getooid met felkleurige bandana's, dito zweet- en polsbandjes en helemaal ondergeverfd daalden we af naar de Zuidkant van het eiland, waar het strand was omgetoverd in een walhalla voor fanatieke partygangers met overal drank- en etenskraampjes, podia met diverse bonkende muziek. Ik moet zeggen, ik heb al veel meegemaakt en gezien in mijn actieve feestcarriere, maar dit was toch weer even de oogjes goed de kost geven en met een bucket(emmertje drank) in het knuistje genieten geblazen! We hebben een supernacht gehad. De buckets deden hun werk naar behoren en toen we bij ons resort arriveerden hebben we de verf van ons lichaam gewassen met een aantal stijvolle bommetje in het net opgeleverde zwembad.
De dag erna was er een van bijkomen en uitpuffen waarna we de volgende dag richting het idylische Railay beach zijn afgereisd, bekend van zijn immense rotsformaties aan het strand, die intensief gebruikt worden door klimmers. Er heerste hier een Jamaicaanse reggae sfeer, die tot uiting kwam in ultra gezellige en relaxte barretjes met barbecue, muziek, Thai met een gigantisch afrokapsel en het walmen van marihuana. Het is hier vooral relaxen en HELEMAAL NIETS doen (wat mij persoonlijk zeer is bevallen) en als er al sport wordt beoefend is dat rotsklimmen of zoveel mogelijk jointjes roken vanaf het moment dat ze wakker worden (uurtje of 5 's middags). In een zo'n barretje hebben we genoten van onze nieuwe vriend Jimmy, een kleine olijke en energieke afro-Thai met overeenkomstig kapsel (lees: model suikerspin) en dezelfde stem als Mr Chao uit The Hangover. Hij was medewerker van de bar en bleek een echte allrounder. Hij haalde borden op, bediende mensen, rekende af, schudde onderweg wat met zijn heupen, draaide zo nu en dan de kippenpoten op de bbq nog maar eens om, nam om de 5 seconden een enorme hijs van zijn joint en blies dat vervolgens weer uit op de net omgekeerde kippenpoten op de barbecue. Weed-flavoured chicken, zeg maar. Als klap op de vuurpijl en tot ons grote vermaak bleek hij ook nog eens een geweldig beoefenaar van een onnavolgbare dans met stokken die aan weerszijden in lichterlaaie stonden. Entertainment en gezelligheid in zijn puurste vorm wat mij betreft.

Daarna zijn we met z'n 4en doorgegaan naar Koh Phi Phi, waar we nu dus nog steeds nestelen en waar met dit weer helaas eigenlijk weinig tot niets te beleven valt. Erg jammer, want het is een eiland om van te watertanden en we hadden onze tijd met z'n 4en graag afgesloten met een bounty ervaring. Het is in heel Zuid Thailand momenteel bagger door een depressie die ons ontstaan als gevolg van de supertyfoon die de Filipijnen heeft mishandeld. Onze planning en verwachting loopt dus hier ietwat in het honderd. Ach, als we aan de getroffen mensen op de Filipijnen denken, waar hebben we het dan in vredesnaam over. We hebben een houten huisje met fantastisch uitzicht, Anne heeft eindelijk haar shorts gevonden waar ze naar op zoek was en het bier smaakt nog steeds uitstekend. Niks te klagen!

Marco en Malou zijn vanwege de slechte voorspellingen vanmorgen weggegaan richting Phuket, waarna zij hun reis eindigen in het noordelijke Chiang Mai waar het volgens de Thaise Piet Paulusma beter zou moeten zijn. Wij zijn nog even aan het kijken wat we met de invulling gaan doen voordat we de 28e naar Myanmar vliegen. Het ligt voor de hand om weg te gaan van de eilanden, waar de zon zich de komende dagen nauwelijks zal laten zien.

Meer dan genoeg geluld zeg ik, tot snel!
Enne bedankt voor al jullie hartverwarmende reacties onder onze reisverslagen, dat maakt het Hollandse weer hier toch weer iets draaglijker!

Sawat dii en een fijne dag!