Poriepiesen, vistassen, jungleplezier en.. The End

Selamat Datang!

Mensen, laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen. Het nieuws nog langer uitstellen is geen optie meer. Nu het eind van onze reis zo dichtbij komt is er geen ontkomen meer aan. We moeten het nu vertellen. Na vele urenlange gesprekken zijn we tot een unaniem besluit gekomen. Wat in dit geval betekent dat er 2 voor zijn en tot nu toe nog 0 tegen. Dat kon nu wel eens gaan veranderen ben ik bang. Het gaat om het volgende. Een tijdje geleden zijn we in contact gekomen met een Engelsman die een aantal snackbars wil gaan openen in Zuid-Oost Azië. Hij was al redelijk ver gevorderd in zijn plannen en in een bar deed hij ons uitvoerig uit de doeken hoe hij één en ander aan wilde pakken. Het klonk allemaal erg goed en prompt bood hij ons aan bij hem in dienst te komen. We zouden voor Aziatische maatstaven een behoorlijk salaris kunnen gaan verdienen en we kunnen rekenen op een redelijk luxe onderkomen in Zuid-Thailand (waar hij zijn kantoor heeft). Verder worden alle onkosten, zoals lunches tijdens werktijd, reizen en een laptopje vergoed. Dit alles is in ruil voor onze kennis van de typisch Nederlandse snacks, zoals frikandellen en bitterballen. Alan, zoals de beste man heet, wilde ons verantwoordelijk maken voor de inkoop, het personeel en het assortiment van een aantal van deze snackbars. We voelden ons gevleid en hadden er ondanks ons wantrouwen jegens zulke types een heel goed gevoel bij. Dus we vroegen bedenktijd. Die bedenktijd is inmiddels al een tijdje verstreken.. Ennuhm.. Tsja, we hebben ja gezegd.. EN WE HEBBEN ER ZOVEEL ZIN IN!!! Godzijdank, het hoge woord is eruit... Dus zodoende.
Nu vragen jullie je natuurlijk af of we wel terug komen naar Nederland. Het antwoord daarop is voorlopig nee. We hebben ons ticket naar Amsterdam gecanceld en we beginnen hier per 1 april. Sorry lieve mensen, maar ja, dit is onze kans. We voelen gewoon dat we deze uitdaging aan moeten gaan. 

Nu hadden jullie natuurlijk allang door dat dit hele verhaal uit mijn krankzinnige duim gezogen is... Of toch niet? Hahaha! Met open ogen? Geeft niet hoor, we waarderen jullie bezorgdheid!
Voor alle duidelijkheid, we komen terug. Natuurlijk komen we terug. We zouden niet eens durven. Nederland. Oh Nederland! Ik weet dat de meerderheid het liefst Anne zo snel mogelijk terug ziet en dat ze mij nog wel een paar maandjes buitenland gunnen. Sympathiek hoor, maar ik kom toch mee om de boel weer lekker op stang te jagen, ha!

Voordat het allemaal zo ver is, wil ik jullie uitnodigen om ons ALLERLAATSTE reisverhaal tot jullie te nemen(Lingo geluid bij een rode bal). Ik moet bekennen dat ik wel eens in mindere omstandigheden een verhaal heb geschreven tijdens deze reis. Ik lig nu op een bank op een schaduwrijk trapterras aan een verlaten strandje met een blikje bier op grijpafstand. Meer daarover later. We spoelen nu eerst even terug naar een weekje of 2,5 terug. Via een beeldschone treinreis langs de Vietnamese kust bereikten we toen Hué, een bezig plaatsje dat de vroegere scheidslijn tussen Noord en Zuid Vietnam markeert. En die scheidslijn is een interessant gegeven. Ze  noemen het de DMZ, ofwel de Demilitarized Zone, wat zoveel betekent als: wegwezen hier! Tijdens de Vietnam oorlog was dit gebied verboden terrein voor beide legers. Een plan dat overigens niet echt uit de verf is gekomen.

Anyway, lang verhaal kort. We deden een tour door het gebied met een versleten bus die ons langs de bezienswaardigheden bracht. Laten we zeggen dat het niet de leukste tour was tijdens onze reis. Hoe interessant de Vietnam oorlog ook is, er is vrijwel niets over dat ook maar een beetje feeling geeft over hoe het daadwerkelijk was in die tijd. Alles is verwoest en platgebrand door de vele bommen en napalm. Alleen de Vinh Moc tunnels konden onze beleving een handje helpen. Dit zijn ondergrondse tunnels met verdiepingen die zijn gegraven door toenmalige bewoners van de dorpen die bescherming zochten tegen de vele bombardementen. Enige interessante bezienswaardigheid tijdens een verder bedroevende tour. De vrouwelijke gids was vol energie en passie. Ze was helaas de enige. Het asgrauwe weer en de trieste omgeving pasten naadloos in het sombere plaatje.
Spijt hadden we niet, want wie Vietnam zegt, zegt oorlog. Dus als je er dan bent moet je je daar wel een dagje in verdiepen zeggen wij. En als wij het zeggen, dan is het zo. Begrepen?

Over het weer gesproken. Ja, dat was wel een beetje een dingetje toen we via Hué het noorden van Vietnam bereikten. Graadje of 16 en veel regen. Brrr, dat waren we al even niet meer gewend. We zouden in Hué nog wat sightseeing doen, aangezien het als voormalige hoofdstad toch behoorlijk wat te bieden heeft voor toeristen. Dit feestje hebben we afgeblazen door het vieze druilerige weer. Voor het eerst deze reis werd ons iets onmogelijk gemaakt door het weer. We vonden het eigenlijk niet eens zo erg. Een dagje uitrusten op onze hotelkamer met de tikkende regen op de ramen was weliswaar een nieuw fenomeen voor ons, maar het gaf toch een vertrouwd Nederlands gevoel. De paar keren dat we voet buiten de deur zetten om wat te eten werden onze lange broek en ons dikke vest eindelijk uit onze tas bevrijd. De mensen hier waren wat dit betreft beter uitgerust, getuige hun poncho's die een gat aan de voorkant hadden voor de koplamp van hun scooter. Die Vietnamezen zijn zo gek nog niet!

Uitgerust en toch wat humeurig door de meteorologische spelbreker belandden we na een moeizame aanloop in een nachtbus naar Hai Phong. Een havenstad in het noorden van Vietnam. We hadden verwacht de bus te delen met een flinke zwerm medetoeristen, maar dit bleek niet het geval. We zaten opgescheept met een stelletje Vietnamezen wiens telefoons om de 2 minuten afgingen. Ze hadden voor het gemak de meest vreselijke beltoon uitgekozen. Een uurtje na vertrek stopte de bus voor het avondmaal bij een soort grote smoezelige garage met stoelen en tafels. De passagiers namen allemaal plaats aan een ronde tafel en nodigden ons uit om hetzelfde te doen. Ach ja, waarom ook niet? Anne is niet zo van de onverwachte Vietnamese etentjes maar kwam er toch aarzelend bij zitten. Hongerig als ik was proefde ik gretig de gerechtjes die in het midden van de tafel waren gezet. Was eigenlijk best leuk! We werden nog uitgelachen omdat we onze rijst met een lepel aten en werden daarna weer de bus in gedirrigeerd. Na een reis van in totaal 23 uur (ons absolute record) waarvan nog twee bussen en een boot kwamen we via Hai Phong aan op Cat Ba Island. Onze verkenningsbasis voor Halong Bay, een van de zeven wereldwonderen. De zon liet zich hier gelukkig weer zien, hoewel het wel aan de frisse kant was. We betrokken een hotel aan de eilandboulevard met een fabelachtig uitzicht over de baai. 's Avonds koelde het hier echt extreem af en het was zeker geen overbodige luxe dat de airco hier ook warme lucht blies. 30 graden en standje maximaal kon ons nog net redden van levensgevaarlijke onderkoelingsverschijnselen. De dag erna was het tijd voor de boottour door de baai. Eén van de zeven wereldwonderen schept verwachtingen, dus we hadden er zin aan. En dat bleek terecht, wat een fantastische omgeving zeg! Gedurende de dag kon ik het arme fototoestel niet met rust laten. Daarbij opgeteld één van de beste lunches ooit en het gezelschap van een alleraardigst Nederlands stelletje maakte het een topdag. Echt genoten!

Tijd was onze vijand in Vietnam, omdat we aan een deadline vast zaten. Die deadline was er omdat er een vlucht gepland stond bij Vietnam Airlines die ons vanuit Hanoi naar Kuala Lumpur zou brengen. Geen tijd te verliezen dus en een dag na de boottour vertrokken we alweer naar Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Na een zeer welkome korte reis dumpte de buschauffeur ons op een soort station ergens in de stad en was het weer tijd voor ons favoriete reisonderdeel: taxi's! Regel nummer uno: alle taxichauffeurs zijn verdacht. Dus ook de onze. Ik ging als een bewaker voorin zitten met Google Maps voor mijn neus, als een politiehelikopter die een vluchtauto volgt. Anne was volledig gefocust op de meter. Zo, taximeneertje, je kan geen kant op! Maar hij kon heel veel kanten op, behalve de goeie. Mijn adres klopte niet en hij wist ook niet waar het dan wel was. Dus we zijn maar uitgestapt en na wat rondvraag bleken we er gelukkig vlakbij te zijn. Onze hotelkamer was natuurlijk weer op de 300000e verdieping maar had wel een kompjoeter met internet. So heej! Weer eens wat anders dan het gebruikelijke hok vol ongedierte. Ook in Hanoi was het weer niet om over naar huis te schrijven dus we beperkten onze activiteiten tot wat ronddwarrelen door de hectische stad en een bezoekje aan het bekende Vietnamese theater met waterpoppen(nee, niet waterpokken). Erg leuke en levendige stad en typisch Aziatisch. Smalle straatjes die uit hun voegen barsten door het eindeloze verkeer dat aan één stuk door op hun toeter hangt. Oversteken is een kunst op zich in Hanoi. Je moet eerst even rustig kijken hoe de ervaren rotten het doen voordat je zelf een poging waagt. Het komt neer op het volgende. Wees niet bang. Kijk de mensen aan die jou eventueel aan zouden kunnen rijden. Bij voldoende oogcontact moet je gaan lopen. Blijf vooral niet midden op de weg stilstaan. Houd je ogen open(is voor Aziaten en voor mij het moeilijkste gedeelte). Loop in gestaag tempo door naar de overkant en check dan even of je nog hartslag hebt. Je zult op deze manier vanzelf zien dat de het hele klerezooitje op wielen je op wonderbaarlijke wijze ontwijkt. Het voelt de eerste keer min of meer als Russisch Roulette, maar na een aantal keer voel je je als Mozes en vraag je je af waarom ze in Nederland van die preutse voetgangerslichten hebben. En dat is niet het enige preutse aan Nederland is één van onze reisconclusies. Ter zake. 's Avonds liepen we rond het sierlijke grote meer in het hartje van de stad en we zagen langs de rand van het water om de paar meter een kersvers bruidspaartje de meest vreemde poses aannemen voor hun trouwfoto. Ze deden dat met een overwegend verveelde houding en dat was grappig. Een bruidegom met een gezicht als een oorwurm die van de te blije fotograaf als opdracht had gekregen zijn nu al te zware echtgenote de lucht in te tillen leek te denken: "Ik kan die zeekoe ook gewoon het meer in flikkeren..". Verplichte nummertjes. Heerlijk. 

Dat was Vietnam. De ballen! We namen het vliegtuig waarbij Anne voor het gemak was vergeten het mes dat we gebruikten voor ons heilige potje pindakaas dat overal mee naar toe gaat uit haar handbagage te halen. Vond de douanier niet grappig. We mochten gelukkig door. Op naar het zesde en laatste land van onze reis, Maleisië! Eindelijk weg uit die striemende kou en regen, recht op de Maleisische zon af! Dat hebben we geweten. Oef.. Welkom in de bakoven die Kuala Lumpur heet. Niet te harden! Benauwd, klam, drukkend, amper wind en een piepklein kamertje zonder airco waren de perfecte ingredienten voor een paar dagen onophoudelijk poriepiesen(lees: zweten). Wij waren ook nog eens zo lijp om de stad te voet te gaan verkennen. Alles om geen geld uit te hoeven geven aan taxi's. Kuala Lumpur is een totaal andere stad dan we tot nu toe gezien hebben. Het neigt meer naar Dubai, dan naar bijvoorbeeld Bangkok. Heel modern en schoon, met talloze wolkenkrabbers, immense shoppingmalls en veel luxe hotels. Je voelt je kleinduimpje als je ertussendoor sjokt. Erg gaaf was ons bezoek aan de oogverblindend mooie Nationale Moskee, die we na een avondvierdaagse in woestijnachtige omstandigheden eindelijk gevonden hadden. Klein probleempje: hij was dicht.. Ja hoor, hebben wij weer!! Gelukkig ging het gebedshuis om 3 uur weer open en doodden we de tijd met een ommetje naar een park in de buurt. Ook dit bleek niet zo dichtbij maar net toen onze voeten tegen begonnen te stribbelen kwam er gelukkig een mannetje in een soort verlengd golfkarretje aanscheuren die een shuttleservice van en naar het park deed. Op het moment dat we terug gingen naar de moskee hadden we honger gekregen maar we hadden geen flauw idee waar we nu weer heen moesten om wat te eten. De bestuurder wist wel raad en bracht ons naar een Maleisisch kraampje vlak achter de moskee. Iets wat we zelf nooit gevonden zouden hebben. Het was goedkoop en het smaakte geweldig!
Daarna huppelden we naar de moskee die haar deuren nu gelukkig wijd open had gezet. We moesten allebei een paars gewaad met capuchon aan. Dat was even grappig als warm, Allahmachtig! 

Verdere hoogtepunten waren het prachtige uitzicht vanaf de 276 meter hoge Menara Tower en de veel te dure cocktails in een decadente skylounge op de 29e verdieping van de G-Tower. Voor het eerst deze reis voelden we ons eens geen armoedige backpackers, maar elitelui die letterlijk neer keken op het klootjesvolk 29 verdiepingen lager. Toen we de volgende dag met onze gigantische rugtassen op het vliegveld van Kuala Lumpur banjerden was alles weer als normaal en waren we weer twee schooiers op ontdekkingsreis.

West-Maleisië was ons te toeristisch en we waren dan ook op het vliegveld om direct door te gaan naar Oost-Maleisië, ofwel Borneo, het op twee na grootste eiland ter wereld. Binnenlands vluchtje dus, en dat is meestal piece of cake. Deze keer niet. We moesten opeens met een bus naar een andere terminal waarvan we helemaal niet wisten dat die bestond en kwamen daardoor in tijdsnood. Oh god, we mochten die vlucht echt niet missen! Tijd voor paniek! Als twee bijna gefinishte marathonlopers denderden we op de incheckbalie af. Mogen jullie raden. Inderdaad, dicht. Waar hebben we dat eerder meegemaakt? Allez, op onze blote knietjes bedankten we onze lieve Heer dat we toch nog in konden checken. Of we wel even een boete van omgerekend 5 euro wilden betalen. Ho, wacht even. Op ons ticket stond dat je minimaal 45 minuten van tevoren aanwezig moest zijn, en het was echt nog 50 minuten totdat de vlucht vertrok. Weer een primeurtje, voor het eerst deze reis ontstak niet Anne maar ik in blinde razernij. De baliemedewerkster kreeg niet de wind, maar een allesverwoestende orkaan van voren. Vele wilde armgebaren later en na meerdere malen op het regeltje op het ticket en op de klok gewezen te hebben eiste ik direct de boete terug. Op een gegeven moment kon ze het niet meer handelen en dreigde ze ook nog onze tassen van de band te gooien. Dat zou alsnog einde oefening betekenen dus Anne stuurde me terug mijn hok in en hoofdschuddend verliet ik het strijdtoneel. Hoe krijg je je klanten zo snel mogelijk pislink en diep ontevreden? Nou, zo dus! De maatschappij was overigens AirAsia. Later zou overigens blijken dat de baliemedewerkster volledig in haar recht stond en dat je minimaal een uur van tevoren ingecheckt moet zijn. Maar dat is wat mij betreft slechts een onbeduidend detail.

We vlogen op Tawau (ik bedoel natuurlijk niet letterlijk op, maar naar), een pisvlek op de landkaart dat blijkbaar een vliegveld had. We werden van daar met een taxi naar Semporna gebracht, waar we een hotel hadden geboekt. We zouden daar één nachtje blijven om de volgende dag door te gaan naar Mabul Island, onze duikbestemming!
Ik had daar een driedaagse cursus geregeld om mijn duikbrevet te halen. Anne zou die dagen gaan fun diven, zoals dat in vaktermen wordt genoemd. Zij heeft haar brevet al, dus zij kon, zoals het woord al zegt, lekker voor haar lol gaan duiken. 

Toen we in Semporna aankwamen hadden we niet lang nodig om te zien dat mensen hier slechts verblijven om de volgende dag zo snel mogelijk weer weg te wezen. Wat een verschrikkelijke vuilnisbelt! Overal afval, stank, etensresten, rottende vis, hoopjes vuil, aftandse gebouwen. De mensen die hier woonden maakten het al niet veel beter. Lurkend aan een peuk reden ze in versleten roestbakken van voor Christus door het dorp. De wagens waren allemaal verlaagd, hadden een spoiler, spuuglelijke sportvelgen en sommige een soort amateuristisch aangebrachte LED-verlichting. Ze hingen uit hun auto's en er schalde krakende basmuziek uit de speakers. Een beetje het Maaskantje(je weet wel, van New Kids) van Borneo zeg maar.
We moesten er dwars doorheen, want ons hotel lag aan de andere kant van het dorpscentrum. Was niet heel fijn. 

Voordat we de volgende morgen vertrokken richting Mabul wilde Anne nog even een paar banaantjes scoren op de markt. Ze wees naar een paar bananen aan een grote tros als de uitverkorenen om ons te vergezellen naar Mabul. De verkoopster sprak geen Engels en dacht dat ze de hele tros wilde. Gevolg was veel onduidelijkheid en even later liepen we met een bananenboom onder onze arm naar de pier, waar de boot op ons wachtte. Hilarisch!

Het duiken dan. Ik kan er kort en bondig over zijn(voor de verandering). Het was simpelweg te gek! Ik ben met vlag en wimpel geslaagd voor mijn brevet. Waarvan akte.

Mabul Island is een heel klein idyllisch eilandje met twee primitieve dorpjes en wat accomodatie voor duikers. Wij verbleven in een longhouse dat zoveel is als een lang houten huis op palen dat dwars de zee in gebouwd is. Dat was ook de plek waar we onze allereerste dorm ervaring hadden. Een slaapzaal. En die meurde. Mensen kinderen wat een ingebeitelde antieke zweetgeur hing er in die hut. Maar de accomodatie op Mabul is om de één of andere reden stervensduur, dus we waren min of meer gedwongen. Zie het als een offer die we moesten brengen om een onvergetelijke ervaring aan onze lijst toe te mogen voegen. En zo geschiedde. We doken tussen zeeschildpadden van soms wel anderhalve meter. Mijn god, we wisten niet dat die beesten zo groot waren. We keken onze ogen uit. Zeeslangen, kreeften, octopussen en vissen. De één nog mooier, kleurrijker of gekker dan de ander. Anne heeft in totaal 11 duiken gedaan op evenzoveel verschillende plekken. Ik moest het met 9 doen, ook niet beroerd. We hebben een dag nadat mijn cursus afgelopen was nog een dagje samen gedoken. Werelds! Erg verslavend bovendien, want het duiken is naast zeer vermakelijk ook ontspannend. Een gouden combinatie.

Goed, we verlieten het duikparadijs en kochten met behulp van een zelfbenoemde gids die we op straat tegen kwamen in Semporna een busticket naar onze volgende halte. Die had een beetje een moeilijke naam. Kinabatangan heette het. We hadden nog niet echt goed geoefend en toen we bij het loket kwamen vroegen ze waar we heen moesten. Kibanganatang, Kiganatangbang, Kitanabangbang, wat was het nou ook alweer? We gokten maar wat en de verkoopster had geen flauw idee waar we het over hadden. Onze gids hielp ons een handje en zo kwamen we aan de tickets die ons toegang verschaften naar Kinabatangan(zo, in 1x goed!). Toen we daar aankwamen en onze tassen uit het bagageruim van de bus haalden zag ik gelijk dat mijn tas onder de smurrie zat. De wilde rit had ervoor gezorgd dat er iets was gaan lekken. Eén keer ruiken was genoeg, een penetrante vislucht stoof gewillig mijn neus in toen ik die voorzichtig naar de tas toe bracht. Gadverdamme! De prullenbak van Simonis in Scheveningen was er parfum bij! Even later bleek ook Anne haar tas er helemaal onder te zitten. Wat het nog erger maakte was dat we nog anderhalf uur in de hitte moesten wachten bij een straatrestaurant tot we opgehaald werden. We probeerden wat te poetsen met een doekje dat we daar mochten lenen, maar dat bleek tevergeefs. De vliegen waren er niet bij weg te slaan. Te goor voor woorden.

Soit, bij aankomst in ons jungle chalet aan de Kinabatangan rivier gelijk onze tassen leeg gehaald en met dichtgeknepen neus afgegeven aan de receptie voor een grondige wasbeurt. Die mensen keken ook niet heel vrolijk toen we de vistassen overhandigden..

Oh ja, ik zou bijna vergeten te vertellen wat ons te wachten stond tijdens ons verblijf aldaar. Nou, dat was niet mis. Hou je vast. 4 riviercruises, 2 nightwalks en 1 jungle trekking. Alles in het teken om de dierlijke junglebewoners van Borneo met eigen ogen te aanschouwen. De eerste cruise was gelijk lekker inkomen, we zagen gelijk een varaan, een Python, een paar neusapen en een stel makaken die net aan een grote orgie begonnen waren. Ach, waarom ook niet? Die beesten hebben ook hun behoeftes. Dat wij op enkele meters afstand aandachtig toeschouwer waren, leek hen alleen maar hitsiger te maken. Ze gingen me toch een partij te keer. Daar kan Kim Holland nog een puntje aan zuigen. Hmm, verkeerde woordkeus geloof ik. Diezelfde avond trokken we met een zaklamp te voet de pikdonkere jungle in voor een nightwalk. We moesten kaplaarzen aan, want de modder greep op sommige plekken bijna tot je knieën. Kickuh! Onze gids liep voorop en wij volgden op een draf in zijn kielzog. We zagen vrijwel direct de ogen van een civetkat in het schijnsel van de zaklamp oplichten. Die zat nog redelijk ver weg in een boom. Daarna stuitten we op iets echt heel cools. In het Engels noemen ze het een Ghost Monkey. In het Nederlands heet het een Spookdier. Google het maar eens als je tijd hebt(en dat heb je, anders lees je al deze onzin niet). Echt een schattig beestje met hele grote ogen op knuffelbeerformaat. Beetje een mix tussen een uil, een aapje en een koala. Je kunt er ontzettend dichtbij komen en we hebben er goede foto's van kunnen maken. Daarna hebben we nog door de modder gerend voor een beest waarvan we de naam niet eens weten. Het had veel weg van een soort das. Zeldzaam verschijnsel volgens de gids. Al met al een lekker binnenkomertje dus. Maar wij gingen voor het echte vuurwerk. Met minder dan goud namen wij geen genoegen, net als mister onsportief Sven Kramer. Dus op dag nummer twee moest het gebeuren. De echte heersers van de jungle. Die wilden we zien. Tijdens de eerste cruise op de christelijke tijd van zes uur 's morgens zagen we twee ogen boven het water uit komen. Een krokodil! Kijk, dat begint goed! Het was weliswaar een jong exemplaar, maar een krokodil is een krokodil. Tijdens de middagcruise kregen we het echte vuurwerk. We zagen nog net van een metertje of 15 dat een krokodil van pak 'm beet 4 meter in volle glorie op de kant lag te chillen en daarna het water in gleed. Goeie genade, wat een bakbeest! 

De volgende dag stond de laatste en allesbeslissende rivercruise op het programma. We waren nog niet helemaal bevredigd, we wilden de hoofdprijs! Wat zouden we nog moeten zien dan vragen jullie je dan af? Nou, als er een dier is die je graag in het wild zou willen zien, is het wel... De Orangutan. Hier op Borneo kan dat, al is de kans niet groot. Eigenlijk hadden we de hoop al een beetje laten varen, zeker toen we bijna aan het eind van de cruise waren en we weer terug keerden naar het junglekamp. Toen we een aantal bootjes zagen liggen die ergens naar aan het kijken waren, dachten we in eerste instantie weer aan orgiemakaken of iets dergelijks. Maar nee. Anne zag het als eerst. Ze slaakte een luide kreet en pakte me hardhandig bij m'n arm. "AUW!!" schreeuwde ik en ik kreeg zowat een hartverzakking. "EEN ORANGUTAN!!!!", gilde ze in totale extase. Daar zat ie, in zijn eentje, hoog in een boom met zijn karakteristieke lange armen. En hij was wild. Hij brak de ene na de andere grote tak af en smeet die naar beneden. Ademloos zaten we naar het spektakel te kijken. Onbeschrijfelijke ervaring, echt zo gaaf!
Onderweg naar het kamp kwamen we prompt nog een krokodil tegen, die heel verdekt in het water lag. Heel knap van de gids dat hij hem zag, zoals wel meer trouwens. We waren klaar, we hadden de jackpot! Yes, missie volbracht! Alles gezien wat we wilden zien, maar als we alleen de Orangutan gezien hadden was het ons ook best geweest. 

Allright, genoeg jungle. Tijd om de laatste week in Borneo relaxed af te sluiten op een niet al te toeristische plek. 
We reisden hiervoor via Kota Kinabalu, de hoofdstad van Sabah, naar de Tip van Borneo. We hadden hier vluchtig een verblijf geboekt tijdens het duiken en wisten niet goed wat we ervan moesten verwachten. We werden opgevangen door Howard, een kwieke Engelsman die hier een leven op heeft gebouwd door middel van een resort en een restaurant. Hij is getrouwd met een vrouw uit deze omgeving en doet veel voor het behoud van de natuur en de ontwikkeling van de dorpen in de buurt. Ons verblijf bleek iets primitiever dan we gehoopt en verwacht hadden, dus dat was een kleine tegenvaller. Het was slechts een hut in een longhouse met open wanden en amper ruimte om je tas neer te zetten. Dit was niet helemaal de bedoeling van ons allerlaatste weekje en dus besloten we het verblijf van 7 naar 3 dagen te verkorten. Ondanks dit hadden we absoluut geen spijt dat we hierheen zijn gekomen. Er waren geen massa's toeristen, het eten was geweldig, de stranden waren niet verkeerd, de sterrenhemels tijdens de avonden waren ongeëvenaard en op het jungleresort was het een gezellige beestenbende van katten en eenden. Een soort Pippi Langkous gevoel. Er waren net 3 jonge kittens geboren van 2 weken oud. We zijn absoluut geen liefhebbers, maar deze piepkleine wezentjes waren te schattig om naar te kijken. Het was ook erg zielig, want ze hadden geen nest en hun moeder keek amper naar ze om. We hebben met onze Nederlandse medebewoners een nestje gebouwd van een oude handdoek van Anne waar ze zich lekker in terug konden trekken. 
De zandvliegen waren helaas minder schattig. De huftertjes hadden zich drie dagen tegoed kunnen doen aan onze verse lichamen. Ze zijn zo klein dat je ze bijna niet kunt zien en ze zijn met veel. Als ze je bijten ontstaat er een muggenbult, alleen dan 5 keer groter. Om nog maar te zwijgen over de jeuk. Ai ai ai, niet te hakken!! We komen armen te kort om overal tegelijk bij te komen. Dagenlang ben je aan die ellendige dingen aan het krabben, met als gevolg een wond. Onze lichamen hebben momenteel veel weg van een vulkaanlandschap. Overal kolkend lava in rode gezwollen kraters.

Nog een reden om snel weg te wezen dus, alleen waarheen? We hadden geen internet en geen reisgids en we hadden er niet op gerekend nog ergens anders heen te gaan. Gelukkig was daar onze redder in nood Linda, een meisje uit Amsterdam, die haar Lonely Planet bij zich had. Daarin vonden we een tropisch resort dat ideaal op de route lag met de toepasselijke naam "Mañana". Een beter motto voor onze laatste dagen konden we niet bedenken. 
Het bleek inderdaad een toepasselijke naam.
We zitten aan aan verlaten strandje met een aantal huisjes daaraan en een loungerestaurant waar de hele dag Bob Marley gedraaid wordt. 
Voor ons huisje en overal trouwens hangen heerlijke hangmatten en het eten is naar ons bekkie. Wij = happy!

Dit is dan ook de plek waar we ons nu bevinden en waar ik in het begin van dit verhaal aan refereerde. En dat betekent dat we bijna aan het eind zijn gekomen van onze reis. We gaan hierna door naar Bangkok, waar we nog drie dagen gaan shoppen, eten en relaxen als het budget dat nog toe laat. Op de 12e vliegen we naar Abu Dhabi, waar we nog een dagje door zullen brengen. De 13e verwacht ik iedereen huilend en met spandoeken op Schiphol. Ik heb Joris Linssen al een belletje gegeven of hij een extra aflevering van Hello Goodbye wil komen schieten. 

Tsja, daar zijn we dan. This is the end. Beautiful friend. Het is volbracht. En wat hebben we een ge-wel-dige toptijd gehad! Zoveel dingen meegemaakt, gezien en gedaan. Zoveel kilometers afgelegd. Zoveel uren in bussen, treinen en boten doorgebracht. Zoveel aardige maar ook vreemde mensen ontmoet. Zoveel hotels en guesthouses van binnen gezien. Zoveel schitterende zonsondergangen gezien. Zoveel door drukke steden en de prachtige natuur gelopen. Zoveel schattige kindjes gezien. Zoveel ei en rijst gegeten. Zoveel bier, uhh water, gedronken. Zoveel hardwerkende mensen gezien. We kunnen amper bevatten wat we allemaal wel niet gedaan hebben. Het is echt veel te veel om op te noemen.

Als je een diafilm zou afspelen van onze reis zou je veel verschillende beelden te zien krijgen. Vaak vrolijk, hectisch en spannend, soms grimmig, soms ontroerend, soms geïrriteerd, soms knullig, soms hilarisch, soms verdrietig, soms verveeld, soms oogverblindend mooi, soms hopeloos. Maar als het niet helemaal gaat zoals je zou willen, is er altijd een oplossing. Dat vinden wij het allermooiste van Azië. Dat mensen altijd voor elkaar klaar staan. Niet overal, nee natuurlijk niet. Was de wereld maar zo mooi. Maar in de kern snappen de mensen hier dat ze van elkaar afhankelijk zijn om verder te komen in het leven. Of ze nu moslim, christen of boeddhist zijn. Ze helpen elkaar dag in dag uit, zelfs als het volslagen vreemden voor elkaar zijn en er niet om gevraagd wordt. Dat maakt het vaak een beetje chaotisch, soms te chaotisch, maar het kenmerkt wel de essentie van het mens zijn. Elkaar respecteren en elkaar wat gunnen. Misschien is dat de reden dat vele Aziaten hier, ondanks hun bescheiden inkomen en hun harde werk onder vaak moeilijke omstandigheden, elke dag weer een glimlach op hun gezicht hebben.

Was getekend, 

Anne en Jeroen

Tot snel!