Zwabberbipshippie, bardansbiggen & obesitasworm

Sabai di!

Vanaf een terrasje voor ons hotel(degenen die een gevoel van jaloezie ervaren, mijn oprechte excuses) aan de machtige Mekong rivier te Laos keert jullie razende reisreporter terug op zijn schrijfpost, met wederom een lawine aan reisavonturen!

Zijn we er weer klaar voor?

Bon, met jullie goedvinden fietsen we in sneltreinvaart even door ons laatste weekje Myanmar heen, want daar was het waar we voor het laatst een teken van leven hebben gegeven, om precies te zijn Yangon.

Yangon is een vrij hectische stad die de Britten in een ver verleden hebben volgestampt met vrij imposante gebouwen in koloniale stijl. Ja dus? Dachten wij ook.
Totaal niet ons ding die architecturale hoogstandjes, maar ja, als je er toch bent.. We waren niet van plan om de cliché toerist uit te hangen en als twee volgzame pekingnees hondjes(als je ze niet kent, Google) achter een verveelde gids aan te sjokken. Remedie: zelf sjokken. Even de ALLERkortste wandelroute opgesnord uit de reisgids, rugzak om, verstand op nul en go! Resultaat was dat ik de hele weg met mijn e-reader voor mijn neus liep om te kijken of we links, rechts of rechtdoor moesten en dat Anne alsnog als een pekingnees hondje achter me aan liep te sloffen, maar we waren er wel binnen twee uurtjes doorheen. Zoals ik al zei, niet helemaal ons ding. Toen we na de wandeling in een knus Birmees theehuisje belandden om als lunch wat lokale lekkernijen te nuttigen, viel ons wat grappigs op. Als mensen de serveerder van dienst willen wenken, steken ze niet netjes hun handje in het luchtledige, maar maken ze een kissing sound, dat klinkt als het geluid dat de jongens vroeger op de basisschool maakten als ze een potentieel interessant meisje zagen lopen. Je weet wel, lipjes tuiten en lucht naar binnen zuigen. Haha, ik zie het jullie NU nadoen! Enfin, ik nam de proef op de som en toen ik af wilde rekenen, maakte ik het zoete kusgeluidje. En wat denk je? Binnen luttele seconden stond de ober voor m'n neus! Geniaal gewoon, want als er iemand geen geduld heeft in restaurants, dan ben ik het! Toen we later in een ander tentje zaten deed ik het voor de leuk nog eens, met het verschil dat nu de hele toko abrupt stil was en mij met vragende en ietwat geïrriteerde blik aan zat te staren en er plots 3 obers naast mijn tafel stonden. Ik deed mijn handen in een V vorm naast mijn hoofd en trok mijn onderlip naar boven om ook mijn verbazing aan te geven tegenover de menigte, waarna de rust wederkeerde. Pfiew..

Moegestreden als we waren na ruim 2 weken reizen en activiteiten hadden we dringend behoefte aan de nodige ontspanning en strand. En die vonden we! Ngwe Saung Beach, de Sven Kramer, Usain Bolt en Michael Jackson in 1 onder de stranden! Op een paar uurtjes rijden van Yangon aan de Bay of Bengal, de grootse baai in de wereld, lag het rustieke Ngwe Saung waar we ultiem verrast werden met een brede kuststrook. Wat meer kan een vermoeid mens zich wensen. Blauwe zee, zand als poedersuiker, wuivende palmbomen en zowat geen levend wezen te bekennen. Behalve.. ja, behalve dan die ene Chinese kale robotman gehuld in zwarte kleding die rechtstreeks uit The Matrix leek te komen en de GODGANSE dag op heel merkwaardige wijze over het resortpark bewoog, maar dan in ultra slowmotion en geheel in trance. Grappig maar ook wel angstaanjagend gezicht. Hij had in ieder geval geen haast, wij ook niet, voor even dan.

Want na 5 dagen niks doen was het toch wel de hoogste tijd om de reis voort te zetten. We belandden weer eens in Bangkok (3e keer) na een ochtendvluchtje vanaf Yangon Airport. Die avond zouden we gelijk een nachtbus pakken richting Chiang Mai en we hadden overdag dus geen verblijf. Tot onze grote vreugde was onze redder in nood Kim bereid ons op te vangen in haar huisje in Bangkok zodat we onze zware backpacks daar konden droppen en ons even heerlijk op konden frissen. Aangezien we tijd over hadden doken we aan de hand van Kim het immense MBK Shopping Center in om nog wat noodzakelijke kleding te kopen en, jawel, het was de hoogste tijd, naar de kapper te gaan! Aparte ervaring, maar toch allebei happy met het resultaat! (Anne gemillimeterd, ik dreadlocks, foto's volgen later)

In de avond doken we de nachtbus in die ons in tien uurtjes naar Chiang Mai in het noorden van Thailand bracht. We vonden een prima verblijf en hebben de 3 dagen die we hier verbleven naar hartelust besteed. Eerst was het tijd voor de kookcursus, authentiek Thais kokkerellen inclusief koksmuts en schort. Bij uitstek de activiteit waar ik al zo lang naar uitgekeken had, ahum.. Desondanks in het verloop van de cursus, begon ik er plezier in te krijgen en ik voelde plots dat ik stond te swingen achter het fornuis! Het ene na het andere Thaise culinaire hoogstandje gleed onder mijn vingers vandaan, zoals gebakken banaan en loempia's....... Naast mij stond mijn al even klungelige nieuwe Zuid-Afrikaanse vriend Franky die godzijdank ook moeite had het meedogenloze tempo bij te benen. Tijdens het eten merkte Franky dat hij per ongeluk wat royaal was geweest met de chilipeper in zijn soepgerecht. Het zweet gutste van zijn voorhoofd en zijn rode gezwollen gezicht en zijn koksmuts waren binnen enkele ogenblikken kletsnat, tot grote hilariteit aan tafel.

De dag die hierop volgde was er één om in te lijsten, een onbetwist hoogtepunt van onze reis. Het bezoek aan het Elephant Nature Park, een ruim opgezet park waar olifanten die vroeger gebruikt zijn voor berijding of als lastdier opgevangen worden. Er leven hier 36 olifanten waarvan het merendeel een leven lang in dienst van de mens en daardoor ook mishandeld is geweest. Velen van de dieren zijn blind of hebben andere handicaps, zoals een verminkte poot door een ontplofte mijn. Wij, als echte eco toeristen, besloten niet zoals veel andere suffe toeristen (sorry, is onze mening) op een olifant te rijden, maar dit project te steunen. In ruil daarvoor mochten we een dagje met deze prachtige schepsels doorbrengen. Onder begeleiding van een gids konden we ze wasmanden vol fruit voeren, ze wassen in de rivier en konden we de magische en kolossale dieren aanraken en tussen ze doorlopen waarbij we wel moesten opletten dat we niet onder de voet werden gelopen. Ondanks hun verleden van onderdrukking en mishandeling leken de olifanten gelukkig en dat gaf ons een heel fijn gevoel. Met gemengde gevoelens verlieten we het park en zo'n dag geeft je stof tot nadenken over bijvoorbeeld het massatoerisme, dat vaak goed maar soms ook heel slecht is voor een land, zoals in dit geval. Al met al een leerzame en heel ontroerende ervaring.

Toen de kerstdagen in aantocht waren, vonden we onszelf terug in Pai, een klein intiem backpackersdorpje in de bergen op een paar uur rijden van Chiang Mai. Om nou te zeggen dat het kerstgevoel zich al over ons ontfermd had.. Nou nee. Het is dat we hier en daar een paar versieringen zagen hangen en wat idiote backpackers (en die heb je veel) met kerstmutsen op, anders was het waarschijnlijk volledig aan ons voorbij gegaan. No problemo, volgend jaar zitten we vast weer knusjes bij het haardvuur en de Nordmann, uitpuilend en luid boerend van de vijftiende gang op Tweede Kerstdag. Nu dus even niet, ook wel eens grappig!

Nadat de kerst ons geruisloos gepasseerd was begonnen we aan de beruchte activiteit waarvoor we naar Pai waren gekomen: de trekking met Mr. Chart.
Mr Chart is een klein Thais machomannetje met halflang haar die van survivallen zijn beroep heeft gemaakt. Geen trekking over de gebaande toeristische paden met bezoekjes aan dorpjes die 100 toeristen per dag voorbij zien komen. Néé, niets van dat alles! Wij gingen daar waar nog niemand geweest was, als dappere Hollandse krijgers. Er werd met machetes ter plekke een pad voor ons gemaakt door de gids die ook een jachtgeweer op zijn rug droeg, just in case. SPANNOND! Op weg naar de waterval kwamen we direct verse tijger en berensporen tegen. Van het Duitse stel dat met ons mee was en een dag eerder was begonnen kregen we te horen dat de gidsen die dag ervoor een aap hadden neergeknuppeld en dat ze die als avondeten hadden verorberd. Toen we na een paar uur verwoed klimmen en dalen er helemaal doorheen zaten en er schoon genoeg van hadden keerden we terug naar ons basiskampje ergens in de bergen, waar we de nacht zouden doorbrengen in een krotje van een oude man. Wij kwamen als eerste aan, want vanuit historisch oogpunt wilden we die Duitsers uiteraard pakken, met succes. De gidsen maakten een groot vuur en schotelden ons ondertussen een voorafje voor: RAUWE gepeperde varkensLEVER.... Ik, waarschijnlijk al zat van de Lao Lao (lokale whiskey die constant onder mijn neus werd gestopt) propte een stukje in mijn mond en ik voelde de bizarre substantie tussen mijn kiezen uit elkaar spatten. Ik moest mezelf dwingen om niet na te denken en gewoon te slikken. Uiteindelijk bleek het nog best prima voer ook en zat ik met mijn hand in de schaal te graaien alsof het pinda's waren.

Toen het donker viel en de koude lucht ons besloot te teisteren schoven we lekker dicht naar het knetterende kampvuur om warm te blijven. Onze schoenen en sokken waren doorweekt van de rivier waar we in hadden gewaad en we zagen er tegenop ze de volgende dag weer aan te moeten trekken. Maar we hadden buiten Mr Tu gerekend, een onwijs lieve kleine handyman die binnen no time met zijn machete even een droogrekje van bamboe in elkaar knutselde. Wat een held! De sterrenhemel was werkelijk waar betoverend mooi met ontelbaar veel flonkerende lichtbolletjes. Tijd om lekker in slaap te dommelen zou je zeggen. Niet dus. Het werd uiteindelijk de verschrikkelijkste nacht EVAH!! Buiten het feit dat we samen op een keiharde houten plank van 1 meter breed lagen en het godsgruwelijk koud was lag als verrassing de oude krotbewoner pal naast ons te hakken en te zagen. Want dat was het, HAKKEN EN ZAGEN ARGHHHHH @$!%!# Allemachtig wat kon die man snurken, het leek wel een houtversnippermachine(mooi woord trouwens) op volle toeren. Zo, dat is eruit. De volgende dag werden we als twee uitgeharde schuursponzen wakker en na een acceptabel ontbijt begonnen we aan de tocht van 5 uur dwars door de jungle op moeilijk begaanbaar terrein. Onderweg pikten we Mr Chart op die 's ochtends vroeg al op pad was gegaan om te jagen, helaas zonder resultaat. We kwamen ook nog wat locals tegen met een vers geschoten stekelvarken in de rugtas.

Even later begon Mr Tu in een boomstam te wroeten waarna hij er de vetste worm uithaalde die we ooit gezien hebben. Hij maakte een vuurtje met wat takjes en nonchalant roosterde hij de obesitasworm ter plekke en brak het in stukjes. En je raadt het al, we moesten een hapje nemen, OH MY GOD! Dit zie je alleen op tv, maar nu was het onze beurt! We lieten ons de worm niet van ons brood eten en namen een hap... Een vieze slobberige massa spoot tegen ons gehemelte en hoewel het heel gezond schijnt te zijn waren we meer dan opgelucht toen de geroosterde vetzak koers zette richting maag. Later die dag hadden we nog een natuurlijke jungle bbq als lunch inclusief bordjes, bekertjes, bestek en waterkoker die ter plekke van bamboe werden gemaakt en vissen die in het naastgelegen riviertje met zelfgemaakte hengels werden gevangen. Echt onbeschrijfelijk gaaf! Qua survival en back to basic gehalte was dit weer de overtreffende trap van ons vorige trekking avontuur.

Aan het eind van ons latijn keerden we terug in Pai en sprongen we na een zeer welkome douche bij Mr Chart gelijk de volgende minibus weer in die ons die avond in een dorpje bij de grenspost met Laos zou afleveren. We zouden daar rond 12 uur 's nachts aankomen. Dat werd half 3. Strontchagrijnig doken we linea recta de mand in want we we werden de volgende dag om half 8 alweer bij het ontbijt verwacht, alvorens de grens te passeren richting Laos. Dat terwijl we die nacht ervoor geen oog dicht hadden gedaan. Niet verwonderlijk dat we die ochtend na een paar uur slaap nog steeds HE-LE-MAAL afgestompt waren, en dat met een boottocht van 6 uur in het vooruitzicht. We kochten nog snel een paar hele foute kussentjes om op te liggen op de boot voordat we naar de grens werden gebracht. Bij de grensovergang, werden we direct maar even ontgroend op geheel Laotiaanse wijze. Knijterdruk, onduidelijke rijen, formulieren, kortom chaos alom. We stonden te tollen op onze benen en hingen als twee finaal in elkaar gebeukte boksers in de touwen met wat formulieren in onze handen. DRA-MA-TISCH!

Uiteindelijk hadden we ons visum, waren we door de drommen bloedirritante Chinese en Japanse toeristen (die allemaal een afzichtelijk en belachelijk roze petje op hun hoofd hadden, waarom is me een groot raadsel) heen geworsteld, passeerden we de grens naar Laos en kwamen we na een kort ritje eindelijk bij de boot aan. Hèhè! Rust! NOT! De boot lag op ons en een paar anderen te wachten en zat al stampensvol! De plaatsen die ons zogenaamd toegewezen waren konden we niet vinden omdat iedereen de amateuristische kaartjes met nummers allang had weggegooid. We gingen netjes ergens zitten waar de kaartjes nog wel lagen en waren zo dom om die ook niet weg te gooien waarna er een mislukte Radmilo look-a-like (je kent hem wel, die Oostblokse superhero personal trainer van Obese) de boot in kwam draven en op hoge poten verhaal kwam halen bij Anne omdat we op zijn plaats zaten. Net voordat Anne de eerste linkse directe wilde uitdelen, greep ik in en blafte hem toe dat hij maar moest gaan zitten. Daarna werden we nog een paar keer dijenkletsend uitgelachen omdat we met ons roze en blauwe beertjeskussentje (en onze ziel) onder ons arm liepen.. Zucht, de dag kon niet erger, Murphy in full effect.. Na wat vernuftig speur- en bemiddelingswerk alsnog twee plaatsen naast elkaar kunnen bemachtigen en eindelijk konden we zitten en genieten van het uitzicht en het briesje in ons gezicht tijdens de boottocht. Tegen de avond arriveerden we in Pakbeng, een klein dorpje aan de Mekong dat ons de gelegenheid bood de nacht door te brengen, voordat we de boottrip de volgende dag zouden voortzetten richting eindbestemming Luang Prabang. Eindelijk konden we urenlang ronddolen in dromenland, afgezonken in een diepe slaap.
Zzzzzz

Nadat het donker had plaats gemaakt voor ochtendgloren stond de boot weer op het punt van afvaren en wij dachten rustig aan te kunnen doen omdat beloofd was dat onze stoelen geregeld zouden worden. Naïef natuurlijk, want toen we aankwamen zat de boot weer ramvol en konden we weer op zoek naar twee plaatsen, die we uiteindelijk vonden op twee ieniemienie stoeltjes achter in de langgerekte houten boot vlakbij de bar. Wij, nog dromerig van de diepe slaap, werden ruw uit onze roes gehaald door een feest wat bij diezelfde bar ontketend door een stel strontvervelende veel te blije hippies. Ze begonnen te zuipen, te schreeuwen, te trommelen, op een valse gitaar te harken en sommigen deden zelfs een poging te dansen. Mijn koptelefoon is in dat soort situaties mijn redder in nood, maar Anne zat rustig een boekje te lezen en precies naast haar stond een doorgedraaide hippie met verstokt Engels accent wat vreemde manoeuvres uit te voeren. Met zijn smerige achterwerk in dito hippiebroek die hij totaal uit de maat wat heen en weer en op en neer kwispelde leek het op een poging tot dansen. Als hij auditie moest doen voor de clip van YMCA hadden die gasten van The Village People hem recht in zijn gezicht uitgelachen, echt de ALLERSLECHTSE DANSER EVAH WHAAA!! Anne was not so amused en toen hij met zijn achterwerk een keer bijna in haar boek belandde en er steeds meer hevig uit de maat schuddende achterwerken naast haar opdoemden van nog meer danshippies was de maat vol en zwaar gefrustreerd besloot ze de rustige zitplek in te pikken van deze Engelse zwabberbipshippie(Scrabble!).
De schilderachtige uitzichten tijdens de tocht waren overigens fenomenaal en we hebben er uiteindelijk toch best van genoten, ondanks de ruwe kennismaking met Laos de afgelopen dagen.

Helaas was de ellende nog niet voorbij toen we in Luang Prabang in wilde checken in ons reeds geboekte en betaalde guesthouse. Vol. Wat? Ja, maar hoe dan? Geen idee! Na een zinloze discussie van twee uur met een klein mannetje, die overigens was voorzien van een centenbakkie(wie kent hem niet?), over een oplossing ten aanzien van geldteruggave en alternatieve oplossing bereikte de verhitte strijd een kookpunt. Anne zat diep in het rood, smeet WOEDEND haar backpack het guesthouse in en net voordat ze ditmaal een verwoestende rechtse directe uit wilde delen bovenop de centenbak van het guesthousemannetje griste hij in een laatje de sleutel van een kamer eruit, gooide die naar ons toe en dook weg.

Wow, wat een entree in Laos!

In Luang Prabang bleven we voor een paar relaxte dagen, waaronder de jaarwisseling die we hebben gevierd met een schattig privé BBQtje (incluis overheerlijke waterbuffel) in een gaaf en gezellig restauranttuintje en aansluitend een drankje in een openlucht feestbar aan de rivier. De dagen daarna lekker uitgerust van alle beslommeringen met onder andere een bezoek aan een traditionele Laotiaanse sauna. Voordat we die gevonden hadden waren we weer wat dagen verder, maar het was de moeite waard. Laotiaanse stoommassage erbij genomen waarbij ik eindelijk een jong kippetje had die mij onder handen nam, nadat ik eerder af heb gezien met logge vrouwen op leeftijd of bejaarde mannetjes met verschrompelde vingertjes.

Helemaal zen liepen we de laatste dag in Luang Prabang over de ochtendmarkt waar onder andere varkenspoten en varkensneuzen lagen en ze levende vissen voor je neus een kopje kleiner maakten. In Laos eet men echt alles wat zwemt, loopt of een andere manier beweegt. Nog in shock hadden we een scooterritje in gedachten naar een helderblauwe waterval met zwemmogelijkheid. Dit werd ons niet gegund, want tot onze verontwaardiging waren de scooters op! Game over dus en door maar weer in zuidelijke richting op weg naar de volgende halte, Vang Vieng, beter bekend als tubing hoofdstad. De busrit die ons hierheen leidde was nogal een horrorscenario, dus we waren opgelucht dat ons ultragoedkope verblijfje er rustig en schoon uit zag.

's Avonds doken we een cheap loungerestaurantje met houten ligbanken en versleten kussens in. Van dit soort eettentjes zijn er 13 in een dozijn in Vang Vieng, dus we pakten de eerste de beste. Dat bleek een slechte keus. Maar dan ook echt, een HELE HELE SLECHTE KEUS! De pompoensoep van Anne die niet eens te hakken was, maakte haar maag binnen een mum van tijd tot een op hol geslagen wasmachinetrommel (Scrabble!).
De gifbeker moest helemaal leeg en toen de nacht waar geen eind aan leek te komen eindelijk gepasseerd was, was er weinig meer over dan een zielig hoopje Anne in bed. Heel erg balen en dikke pech!
Toen ze zich in de loop van de dag iets beter ging voelen keek ze uit naar de nacht om even lekker bij te tanken. Weer gold: het was ons niet gegund. Op het normaal muisstille braakliggende terrein naast ons hutje was net een festival met OORVERDOVEND harde muziek en karaoke in volle gang. En geen gewone karaoke, nee in Azië doen ze aan schreeuwkaraoke. Zo vals en hard mogelijk, is het credo hier. Krakende en piepende boxen. Enfin, je begrijpt, we waren rijp om opgenomen te worden in een psychiatrische instelling. Ik zat al de hele dag wakend over Anne voor het hutje uit verveling wat biertjes weg te tikken en daar ben ik maar mee verder gegaan toen het geschreeuw ondraaglijk werd. We wilden nog wel even in Vang Vieng blijven, maar het leek erop dat het festival de volgende avond gewoon weer door zou gaan dus er zat niks anders op dan elders in Vang Vieng een rustiger heenkomen te zoeken.

De volgende dag voelde Anne zich voldoende hersteld om het tubing avontuur aan te gaan: zittend in een opblaasband jezelf een aantal kilometer laten meevoeren in een stromende rivier, waarbij doorgaans de meeste mensen onderweg stoppen bij de barretjes langs de rivier om zich vol te laten lopen met hoofdzakelijk bier en Lao Lao. We ontmoetten een Nederlandse homo die voorzien was van een Spaanse homo die hij hier in Laos ergens ontmoet had. Tubinggays dus. Verder bestond het gemengde gezelschap nog uit twee Poolse tegelzetters. Best gezellig, zeker toen zich ook nog twee Engelse meiden met wat Engelse pondjes teveel meldden bij ons groepje. Echt van die klassieke Britse bardansbiggen(Scrabble!) met neusringen en de hele rimram, maar gelachen hebben we!

Dat met dit tamelijk onschuldige tubing al de nodige doden zijn gevallen, begrepen we eerst niet. Tot we de laatste van de twee barren verlieten die in de eerste paar honderd meter vanaf de start stonden opgesteld. Mensen zuipen zich eerst een stuk in de kraag en moeten daarna nog anderhalf uur of meer over de rivier tuben, vaak nog in het donker ook waarbij je de talrijke stenen die je tegenkomt en vaak net onder het wateroppervlak verscholen liggen niet kunt zien. Levensgevaarlijk! Anne was nog niet helemaal fit en trok mij gelukkig op tijd weg, zodat mij een gevaarlijk tochtje bespaard werd...
's Avonds was het weer raak, er was een ander festival naast ons nieuwe onderkomen begonnen, met dezelfde ingredienten die ik eerder beschreef... **%#*+%%#!@&peeeeep!!!!!!!

Soit, dag nummer 4 in Vang Vieng huurden we mountainbikes om richting een van de vele grotten die de omgeving rijk is te sturen. Naast de grotten zou het helderblauwe water van de Blue Lagoon ons opwachten om ons van een opkikker te voorzien. De omgeving was prachtig en maar de weg erheen was onverhard en dus kregen we niet veel gelegenheid om om ons heen te gluren. Toen we arriveerden stonden onze lichamen nog in standje vibrator.
Een klein maar venijnig klimmetje naar de ingang van de grot volgde en we schuifelden behoedzaam naar binnen... We verwachtten een kudde aan andere toeristen, maar het tegendeel was waar. Er was geen hond, en als er zelfs geen hond is dan wil dat wat zeggen hier in Azië. Die krengen lopen verdomme overal! Excuus, had mezelf even niet onder controle. Kleine Gilles de la Tourette trekjes soms, vergeef me. Enniehoe, voetje voor voetje verkenden we de enorm hoge en diepe grot. Ik had als doel op een plek te komen waar nul daglicht kwam. Je weet wel, dat je gewoon NIKS ziet als je je zaklamp uitdoet, scaryyy! Toen we die plek eenmaal gevonden hadden en onze modderige handafdrukken hadden vereeuwigd op een steen rende Anne met gierende banden de grot weer uit, toch een beetje claustrofobisch geworden door het idee verdwaald te raken. Ook hier zijn naar horen zeggen laatst nog doden gevallen toen 4 Spaanse toeristen het leven lieten na verdwaald te zijn geraakt in een van de grottenstelsels. Na een verkwikkend duikje in de Blue Lagoon koersten we weer op huis aan. De nacht was eindelijk weer eens van ons en de volgende dag zakten we per bus verder in zuidelijke richting. naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Leuk Fransachtig stadje, geen zak te beleven. Dus: onszelf helemaal volgepropt met westers voer, wat er in overvloed was en een paar kilo zwaarder weer door naar het dorpje Thakhek, weer stroomafwaarts. Op de weg hierheen gebeurde iets waar we al langer bang voor waren: motorpech met de bus. Er rijden hier zulke afgedankte afgeragde exemplaren rond, dat moest een keer fout gaan. Onderweg moest de motor al meerdere keren gekoeld worden en toen de schemering begon te vallen, viel hij uit tijdens een van de vele stops. De chauffeur had duidelijk geen zin in gemiereneuk en liet hem achteruit de helling afrollen en trok toen plotseling in z'n versnelling het gas open waardoor de hele bus in een wilde ruk naar voren vloog. Anne schrok zich wezenloos en keek me als een bang konijntje aan.
Na drie soortgelijke pogingen was het wel duidelijk, met dit ding gingen we er niet komen. En ja, natuurlijk was het donker, stonden we in the middle of nowhere en kon niemand ons vertellen wat de stand van zaken was. De motor was oververhit en toen iedereen de bus uit werd gedirrigeerd begon het ding opeens enorm te roken. Iedereen deinsde achteruit, bang voor een enorme ontploffing, maar die bleef uit. Daarna brak er lichte paniek uit want iedereen wilde zo snel mogelijk zijn bagage uit het ruim hebben, die zich vlakbij de kokende motor bevond. Met het nodige duw- en trekwerk was de bus leeg en werd duidelijk dat het ding onbruikbaar was geworden. Na 2 uur hopeloos in een weiland gewacht te hebben kwam er een vervangende bus die ons bracht waar we nu zijn, Thakhek dus!

Zo! Zucht, puf, steun. Ik zou jullie nog zoveel meer willen vertellen..

.........NOT! Helemaal geen zin in zelfs!

Schluss, klaar, kappen, over en sluiten B ÉÉN NUL NUL!

Ik ga een nieuw flesje geelgoud bestellen en van de ondergaande zon genieten, proost!

Namens Anne en mijn eigen persoontje bedank ik jullie voor het lezen, de leuke reacties en groeten wij jullie vanuit Laos!

Cheers en tot de volgende keer!