Sardientjes, de genocide & het paradijs

Sooasday!

Bovenstaand woordje schijnt hier in Cambodja iets van 'hallo' te betekenen. Ik zeg schijnt, want ik heb het net even snel opgezocht in onze reisgids. In tegenstelling tot de voorgaande landen hebben we hier nog geen enkele keer iemand in de landstaal begroet of bedankt. Geen idee waarom. Ach, het leven neemt soms rare wendingen, wat jullie?!

Hoe dan ook, ik voel me een gezegend mens dat ik op deze zonovergoten dag (nou ja, hier dan) weer een nieuwe episode kan toevoegen aan de inmiddels met een Gouden Snikkel (of was het nou Griffel?) bekroonde 'Anne en Jeroen op reis' verhalenbundel. Neem een lekkere borrel of een glas melk en gaat u rustig zitten, want daar gaan we weerrrrr!

Goed, Cambodja dus. Maar voordat ik daar aan toe kom, neem ik jullie eerst even mee naar het staartje van Laos. En daarmee bedoel ik behalve figuurlijk ook letterlijk het staartje, want de smalle strook die het Zuiden van Laos behelst was het gebied waar ik mijn verhaal de afgelopen keer eindigde. We schrijven Thakhek, of all places, een spookachtig stadje die behalve een paar vervallen guesthouses geen ene moer te bieden heeft voor toeristenvolk als wij. Dat wisten we van tevoren, maar we kwamen ook niet voor het stadje zelf maar voor een dagtripje naar een mooi natuurgebied in de buurt. Uh, in de buurt?Niet echt, ruim 100 kilometer terug naar het noorden. Een georganiseerde dagtrip bleek klauwen met klauwen te kosten en zelf de trip maken met een scootertje was onbegonnen werk. Ai, missertje van onze kant. Op dat moment werd er een beroep gedaan op ons improvisatievermogen, want we wilden toch graag naar het natuurgebied, ondanks dat het in tegengestelde richting van onze reis was. De eerstvolgende dag speurden we na het ontbijt wat rond op internet in ons hotel en er bleek een mogelijkheid te zijn om op eigen gelegenheid naar een klein plaatsje, genaamd Ban Nahin, in de buurt van het natuurgebied te reizen. Geen tijd te verliezen en in roekeloos besloten we om half 12 's ochtends onze tassen in te pakken, vlug uit te checken en als een speer naar het busstation te racen met een tuktuk, waar de laatste bus om 12 uur zou vertrekken. We kwamen als twee bezeten backpackers aan en spraken iedereen op het station aan die eruit zag alsof hij ook maar iets met bussen te maken had. Nee.. nee.. ja, BINGO! Een Laotiaan die een aardig woordje Engels sprak wees ons de juiste bus. Alhoewel, bus.. Ze noemen het hier een songthaew, een gammel mini truckje met in plaats van een laadbak een stalen overkapte kooi met houten bankjes erin waarop mensen kunnen zitten. Whatever, backpacks op het dak en klokslag 12 uur slingerde de chauffeur de motor aan en weg waren we! Yeah baby, missie geslaagd! Tijdens de rit die zo'n drie uur duurde en wij de enige toeristen waren konden we ons tegoed doen aan fantastische uitzichten en het lokale leven. 

Er zat een man van een jaartje of 50 tegenover ons in de songthaew die onderweg zijn legerpetje verloor door een plots opstekende rukwind. De vrouwen en kinderen die naast hem zaten lachten hem schuddebuikend uit en hij lachte zelf , zij het wat schaapachtig, mee. Dus wie waren wij om ook niet hard in brullen uit te barsten?!! Whaaaa!! De komische scène bereikte een hoogtepunt toen hij een vuilniszak onder het bankje vandaan haalde en daar een gloednieuw identiek legerpetje uithaalde en deze nonchalant op zijn grijzende haardos zette. Het wagentje schudde heen en weer van de pret. Wat een prachtvent! De rit was 2 uurtjes oud toen we van songthaew moesten wisselen voor het laatste uurtje naar Ban Nahin. Deze was echter niet zo comfortabel als de vorige. En hoe! Compleet overbeladen en ingeblikt reden we onder inmiddels snikhete omstandigheden weg. Anne had het nog het minst naar haar zin, aangezien een oud vrouwtje dacht dat ze wel bij Anne op schoot mocht komen zitten. Ik heb het tafereel inclusief Anne haar onweerface op de gevoelige plaat weten vast te leggen haha! 

Ban Nahin is een relatief teruggetrokken dorpje dat ingeklemd ligt tussen groene heuvelachtige landschappen. Het wemelt er van de guesthouses en het was ons niet helemaal duidelijk waarom. We hebben er niet 1 toerist kunnen betrappen, of ze moesten zich vermomd hebben als Laotianen, maar dat leek ons niet erg waarschijnlijk. In ieder geval, veel aanbod, weinig vraag. Verwachtingsvol liepen we door de straat in de veronderstelling dat we bedolven zouden worden door de guesthouse mensen. "Kom bij ons!! Warm water!! Airconditioning!! Geen vieze beesten in de badkamer!! Alsjeblieft!!" Dat werk. Nou, niets van dat alles. De guesthouses leken uitgestorven en er was bij de meeste geen personeel te bekennen en als dat wel het geval was, spraken ze amper een woord Engels en reageerden ze knorrig. Een beetje onderhandelen over de prijs? Ho maar! Klanten? "Nee, doe maar niet! Straks moeten we die kamers weer schoonmaken enzo, is zoveel gedoe!" leken ze te denken. Onbegrijpelijk, maar sommige dingen moet je ook niet willen begrijpen zeg ik. 

Eenmaal een wanstaltig guesthouse betrokken en een klamboe in elkaar geknutseld, konden we de slaap redelijk vatten. In alle vroegte scoorden we een simpel ontbijtje en huurden we een motorbike, die ons naar Konglor moest brengen, een plattelandsdorpje middenin een sprookjesachtig landschap vol groene heuvels en hoge rotsen. De motorbike was even onwennig, het ding had 4 versnellingen en we moesten wel weten hoe daarmee om te gaan. Oké, ik stukje rijden, Anne stukje rijden en na een ietwat houterige generale repetitie (lees: bijna over de kop) waren we zelfverzekerd genoeg om op pad te gaan. We slingerden omhoog en omlaag langs waanzinnig gave bergweggetjes en kwamen na een uurtje aan in één of ander dorpje, waar we bij gebrek aan Tom Tom of ouderwetse kaart even de weg gingen vragen. We bleken TOTAAL verkeerd te zijn gereden en we moesten het hele stuk weer terugrijden. Op zich geen straf, want het rijden zelf was al geweldig. Nog een uurtje later arriveerden we in Konglor, de uitvalsbasis voor ons heilige doel waar we al die moeite voor gedaan hadden: de 7 kilometer (!) lange riviergrottunnel(of tunnelgrotrivier, of grotriviertunnel, net hoe je 'm wil)! Anyway, het was het waard. Driedubbel en overdwars. Een gids voer ons met een bootje door de tunnel waar het PIKKEDONKER was. Getooid met een headtorch, een hoofdzaklamp, vergaapten we ons aan een wonderlijke tocht en waanden we ons in een sprookjesverhaal. De rivier was heel ondiep, waardoor we soms even middenin het water uit moesten stappen en een stukje moesten lopen. Heen en terug was ongeveer een uurtje, maar wat een BUITENGEWOON TOF uurtje! Toch weer 's wat anders dan de Coentunnel of Tunneltje Noord.

Omvergeblazen door deze ervaring zwommen we nog wat in de blauwe rivier buiten de tunnel en reden we in de zwoele avondschemering voldaan terug naar ons guesthouse. 
De volgende dag sprongen we in een songthaew die ons terugbracht naar Thakhek, waarna we na één nachtje weer verder gingen waar we gebleven waren, kilometers maken! 
Die kilometers waren er om precies te zijn 325 en werden overbrugd door een lokale bus met behalve ons en de andere passagiers, ook een motorbike aan boord. Elke keer als we plaspauze hadden moest iedereen over de motorbike in het gangpad heen klimmen om de bus uit te kunnen. Erg handig, zucht..  

Eind van de middag kwamen we aan in Pakse, het belangrijkste handelsstadje in zuidelijk Laos. Weer kwamen we niet voor het stadje zelf, maar voor de omgeving die volgens onze informatie rijk moest zijn aan watervallen. En daar houd ik van, WATERVALLEN! Zelfde recept: motorbike huren, rugzakje met eten en drinken mee, geen route bij de hand en gewoon scheuren, VROEMMMMM! Op naar die watervallen, waar die ook mogen zijn! En wat een vrij gevoel kan een mens ervaren als je op een scootertje over een eenzame weg in een prachtige omgeving in Laos jakkert. Met het gloeiende zonnetje en het heerlijke briesje die eensgezind samenwerkten om ons gezicht te verwennen. Zonnebril op, wat kan ons gebeuren?! Dit gevoel, ja DAAR doe je het allemaal voor! Tijdens het rijden voelde ik wat kriebel in m'n oor en ik stak mijn vinger even in mijn helm om de jeuk weg te nemen. Toen ik mijn hand eruit haalde schrok ik me wezenloos, want er kwam een soort zwarte reuzewesp van kolossale afmetingen mee met mijn hand. GADVER EN IEWLLLL! Van schrik crashten we bijna.
Dat kon de pret echter niet drukken en we werden verrast met de meest prachtige watervallen, de één nog overweldigender dan de ander. Wat een natuurgeweld. Fantastische dag!

Halte nummer laatst in Laos was Si Phan Don, ofwel the 4000 Islands in het uiterste zuiden, vlak tegen de grens met Cambodja. De Mekong rivier, die als een levensader dwars door het land loopt, waaiert daar uit over een breed gebied, waardoor er een zooitje eilanden zijn ontstaan. Of het er echt 4000 zijn weet ik niet, had geen zin om te tellen. Maar goed het klinkt natuurlijk leuk, 4000 islands. We streken neer op Don Khone, één van de drie eilandjes die bezoekers kon onderbrengen en voorzien van eten en drinken. We belandden bij een schattig en relaxed guesthouse met een hutje aan of zowat boven de rivier. Alles draaide hier om ontspannen en genieten en daar waren we hard aan toe na ruim 3 weken intensief reizen. De tweede dag huurden we fietsen en verkenden we op de ons zo vertrouwde Hollandse manier van vervoer het eiland. We wilden heel erg graag de dolfijnen zien. Dolfijnen? Ja, dolfijnen. In een rivier? Ja, in een rivier. Wisten wij eerst ook niet, nu wel. Ze zijn ontzettend zeldzaam en beschermd, want in dit deel van de Mekong zijn er nog maar een handjevol van over. We namen een bootje en hoopten een glimp op te vangen van de sierlijke en intelligente dieren, die in tegenstelling tot hun Flipperachtige soortgenoten, een korte, ronde en geen spitse bek hebben. En jawel, we hebben ze meerdere keren gezien! Anne zag er zelfs eentje op een paar meter van de boot zwemmen! Hele bijzondere dieren, je voelt gelijk verbondenheid met die beesten ofzo, heel gek. Google maar eens.op: Irrawady dolfijn
Je wordt gegarandeerd verliefd!

Afijn, ons laatste dagje Laos verliep ontspannen en we waren klaar voor land nummertje 4, Cambodja wachtte op ons...
Als de voortekenen ons niet bedrogen, zou de grensovergang en de reis ernaartoe weleens een erg lastige kunnen worden. De verhalen op internet over corruptie bij de grens, de ellenlange reis en de gebrekkige bussen beloofden niet veel goeds. Bovendien had de vorige grensovergang ons inmiddels nachtmerries bezorgd. We besloten daarom in een dorpje net over de grens uit te stappen en daar te overnachten. Bleek een goede zet. Bij de grens zouden we namelijk een minuutje of 10 moeten wachten. Dat werd 3 uur. Er stonden een grote bus en een minibusje klaar om de toeristen naar hun bestemming te vervoeren. Er was alleen een probleempje: er waren te veel toeristen en te weinig bussen... Gevolg was een paniekerige meute die in onzekerheid rond de bussen liep te banjeren in een smorende hitte. Uiteindelijk bleek maar weer dat je jezelf moet laten gelden als je iets wil in dit soort landen. Na een praatje met de buscoördinator mochten we instappen in het minibusje, die net weg wilde rijden. Dikke stress! Anne wilde voorin, want ze is wagenziek en wil altijd de weg zien. Dat zicht werd belemmerd door alle tassen en rommel die achter de bestuurdersstoelen stonden opgestapeld. Ze wilde dus voorin. Er zat echter al een jongeman voorin, die door Anne vriendelijk doch dringend naar achteren werd gebonjourd. Ik werd ook gebonjourd, door de chauffeur, en wel naar de achterste rij in de bus, die al helemaal vol zat. Zogenaamd omdat ik dun ben (na al dat bier? no way!) Uiteindelijk vertrokken we met zo'n 14 opgevouwen mensen én bagage! Krap, krapper, krapst! 
Na krap (heb je 'm) drie kwartier kwamen we aan in Stung Treng, het dorpje dat ons gelegenheid bood onszelf te bevrijden uit deze onmenselijke toestanden. Later bleek dat de rest, die verder moest dan ons, moest wachten op de grote bus, die al kapot was voordat hij wegreed en veel te weinig plekken had. Kwestie van je een beetje inlezen en je instinct volgen. Van corruptie hebben we overigens niets gemerkt.

Voor 3 euroortjes konden we een nachtje pitten en het guesthousemannetje bleek een puike gastheer. Wij legden hem onze reisdoelen in Cambodja voor en hij kon ons gratis en voor noppes (en daar houden wij Hollanders van) van advies voorzien. De volgende dag begeleidde hij ons via een veerpont die de Mekong overstak naar een minibusje. Het minibusje was zogenaamd door ons en een Duits stelletje privé gehuurd, maar de Cambodjanen laten geen mogelijkheid onbenut om wat extra geld te verdienen en binnen de kortste keren zat het minibusje vol. Geweldig, ahum. We waren op weg naar Siem Reap, de tweede stad van Cambodja en moesten onderweg even stoppen en overstappen op een taxi, een Lexus. Je weet wel, zo'n hoge wagen, type SUV. Zo hé, luxe! Voor Anne geldt: stoppen = plassen. Dus, Anne richting toilet, ik assisteerde even met onze backpacks inladen in de Lexus, wachtend op vertrek. 
In de wetenschap dat je in Noord Cambodja goed op je spullen moet letten,
hoorde ik haar nog roepen: "Let jij op onze tassen!" waarop ik antwoordde: "Tuurlijk schat!" De chauffeur stapte in en vertelde me dat we over 20 minuutjes zouden vertrekken. Naïef als ik ben, dacht ik dat hij de wagen ging parkeren. Niets bleek minder waar. Hij scheurde het terrein af met onze tassen achterin, mij in vertwijfeling achterlatend. Toen Anne terugkeerde van haar toiletbezoek had ik, met enig gevoel voor understatement, de POPPEN AAN HET DANSEN. In de stellige overtuiging dat onze tassen foetsie waren barstte ze in brullen uit. Er was gelukkig nog een Cambodjaantje die we van het minibusje kenden aanwezig en hij had het telefoonnummer van de Lexuschauffeur. Ik belde hem op en eiste dat hij DIRECT terug kwam MET BACKPACKS, wat na 10 minuutjes ook gebeurde... Pfiew, billenknijpmomentje....

Opgelucht namen we plaats in de Lexus, met nog 2 personen in ons bijzijn. Nog een paar uurtjes naar Siem Reap, heerlijk! Maar de 5 personen in de Lexus werden er 6. Daarna 7. Ging nog redelijk. Meer kon er niet in, dus karren maar! Maar er kon wel meer in.. 7 werd 8. 8 werd 9. 9 werd 10. 10 MAN! TIEN MAN! In een Lexus! 2 in de kofferbak, 4 achterin, 4(!) voorin en mijn backpack bovenop! De chauffeur zat op een gegeven moment op de middenconsole omdat er links van hem nog een passagier op de bestuurdersstoel zat. GEKKENWERK! We weten nu hoe sardientjes zich moeten voelen. We hadden nog nooit zoiets meegemaakt. Het was de meest bizarre en verschrikkelijke rit van ons leven. Toen we er onderweg wat van zeiden kon de chauffeur opeens geen Engels meer. Tsja, goeie reclame voor je land. Toen we na een paar uur eindelijk aankwamen in Siem Reap en bevrijd werden van de verstikkende claustrofobische toestand beet ik de chauffeur nog toe dat dit een schande was voor zijn land. Zeker voor toeristen als wij die een veelvoud betalen van wat de landbewoners betalen voor een dergelijk ritje. Bovendien is Cambodja een land dat grotendeels teert op andermans zakken en dat het toerisme dus goed kan gebruiken als bron van inkomsten. Ze moeten hier nog veel leren..

Oké, Siem Reap dan. Tweede stad van Cambodja. Uitvalsbasis voor het dichtstbijzijnde Angkor Wat, dat genomineerd was in de laatste verkiezing voor de 7 wereldwonderen, maar het net niet heeft gehaald. Machtige tempelruïnes die een tijdperk uit een ver verleden markeren en zelfs de vlag van Cambodja sieren. Veel goede verhalen over gehoord en gelezen, maar het viel ons nogal tegen, wat vaak het geval is als je hoge verwachtingen hebt. Mooi uitgestrekt terrein, leuke torens, maar te toeristisch, te massaal, te commercieel. De rij om naar boven te mogen was minstens 100 meter lang. Op het terrein zelf stonden allerlei verkooptentjes en verdrongen mensen zich (voornamelijk Japanners, Chinezen of Koreanen, vreselijk irritante lui zijn dat toch). 
Uit pure irritatie besloten we wat fruit te kopen dat we elders op het weelderige complex op zouden peuzelen. Op ons gemakje sjokten we naar een rustig plekje. Maar. Toen. Opeens. Herrie in de tent! Ik haalde weer een of ander flauw geintje met een verkoopster uit en toen Anne daar even door afgeleid was zag een aap, een makaak, zijn kans schoon. Hij vloog op het fruit af, wat Anne in haar hand had...
Zoals jullie in het vorige verhaal hebben kunnen lezen is Anne vrij gewelddadig tegenover gemene mensen. Maar ze blijkt ook zeer gewelddadig tegenover gemene apen. Toen Anne achterom keek deed de volwassen makaak in een aanval een poging haar het fruit afhandig te maken. Anne deelde, zonder het zelf te weten, een uitstekend gemikte trap uit aan de makaak. De makaak leek even van de wereld en ik was al bijna bij 10, toen hij zich plotseling weer vermande en een agressieve gevechtshouding aannam. Anne en de makaak stonden oog in oog en wilden beiden doorvechten, maar een ervaren verkoopster pakte de toch wel geschrokken Anne vast en duwde d'r beschermend haar kraampje in. Ze kwam daardoor enigzins bij haar positieven en realiseerde zich dat ze het fruit nog steeds in handen had. De aap trok zich terug en het toegestroomde spleetogenpubliek dat zich inmiddels verzameld had in een kring die deed denken aan een boksarena, kwam weer tot rust.
Het fruit smaakte overigens heerlijk.

Gelukkig waren er veel meer tempelruïnes en hadden we weer fietsen gehuurd zodat we de mierenhoop snel konden ontvluchten. 
We hebben er in twee dagen een stuk of 6 bezocht, waaronder ook de zogenaamde Tomb Raider temple, die zijn bijnaam dankt aan de bekende film met Angelina Jolie, die hier is geschoten. Deze tempel is 'opgegeten' door gigantische bomen, die gewoon door en over de muren heen groeien. Creepy maar erg mooi gezicht. 

Door de massale belangstelling voor Angkor Wat was Siem Reap zelf ook één grote kermisattractie. Las Vegas achtig zou ik bijna willen zeggen. Wij waagden ons alleen in het gedruis voor het avondeten en zochten daarna snel weer de rust van onze kamer op. Ik weet het, we worden oud..

De laatste twee nachten verbleven we in een iets luxer hotel met zwembad om even niets te doen en uit te rusten van de lange fietstochten langs de tempels. Toen we de laatste avond terugkeerden van ons diner dook Anne nog even een supermarkt in om een potje pindakaas te scoren. Terwijl ik buiten aan het wachten was kwam er een dronken Cambodjaan op me afgelopen. Na wat amikaal gedoe en wat geintjes over en weer kwam de naar zweet riekende vent op me hangen en vroeg spuugspetterend of ik drugs wilde. Ik deed net of ik niet snapte wat hij bedoelde, keek onverschillig voor me uit en gaf hem een duwtje om hem van me af te werken. Niet zoveel aan het handje tot zover, ben wel wat gewend en ik ben zelf meestal de brutaalste. Tot hij zijn telefoon pakte en gemeen lachend de politie dreigde te bellen om mij er zogenaamd bij te lappen voor het (willen) kopen van drugs. Auw, die had ik niet verwacht. Ik wist dat het een geintje was, maar ik kon het niet riskeren en stoer of nonchalant gaan doen. Er kwamen steeds meer irritante mannetjes om me heen staan en de grond werd me iets te heet onder de voeten, dus mijn reactie was vluchten, maar ik moest op Anne haar fiets letten. Verdomme, Anne waar blijf je nou?Ze was al 10 minuten in die supermarkt voor alleen een pispotje pindakaas. Niet precies nu, ik moet hier weg! Snel zette ik m'n fiets iets verderop neer, waarbij ik in alle commotie drie mensen van hun sokken reed. Ik rende de supermarkt binnen en vroeg witheet aan Anne waar ze in vredesnaam bleef!!
Ik besloot vast huiswaarts te gaan en een stukje om te fietsen om die huftertjes niet tegen te hoeven komen en Anne zou komen als ze klaar was. Toen ik na 10 minuutjes arriveerde bij ons hotel trof ik Anne, totaal in paniek. Ze was al 3 keer heen en weer gefietst van hotel naar supermarkt en wilde net aan de vierde keer gaan beginnen. Ze dacht dat ik inmiddels met handboeien en loeiende sirenes was opgepakt en afgevoerd. Er zijn al toeristen op dezelfde manier nat gegaan, dus het had zomaar gekund. En dan ben je echt aan de goden overgeleverd. Gelukkig bleef het mij bespaard.
 
Wegwezen dus, ook uit Siem Reap. Maar dat was volgens planning, dus dat kwam mooi uit. Nadat de nacht ons uit zijn heerlijke greep had losgelaten werden we vroeg opgepikt om vervolgens naar de hoofdstad van Cambodja te worden gebracht, Phnom Penh. Bij aankomst bleek de stad een grote gezellige boulevard aan de rivier te hebben, waar we wat gewandeld en gegeten hebben. De avond was vrij en dus had ik eindelijk eens tijd voor de belangrijkste bijzaak in het leven: voetbal. Radio 1 Langs de lijn aan, pilsje erbij en 3 punten voor m'n cluppie. Had ik gemist. 

Bijzaak maakte de dag erna snel plaats voor hoofdzaak. Deze dag stond namelijk in het teken van een bezoek aan de voormalige gevangenis en de zogeheten "killing fields", beide gebruikt tijdens de  grootste genocide ter wereld óóit. Tussen 1975 en 1979 werden tussen de twee en drie miljoen (!) mensen vermoord in Cambodja door het toenmalige gewetenloze regime. Voordat ze vermoord of opgesloten werden, moesten ze gedurende lange periode tot soms wel 20 uur per dag werken, ook vrouwen, kleine kinderen, ouderen etc. Veel mensen werden opgesloten in martelgevangenissen of werden direct afgevoerd naar een killing field, waar ze beestachtig vermoord werden. Te gruwelijk voor woorden. In de gevangenis, die nog helemaal in de staat was waarin hij in 79 werd aangetroffen, zaten de bloedspetters nog op de muur en lagen de martelwerktuigen nog in de kamers. Iedereen die in de gevangenis had gezeten moest op de foto en al deze foto's hingen aan de muur, vaak met doodsangst in hun ogen. We werden rondgeleid door een vrouwelijke gids die haar halve familie was verloren. Soms stokte ze even en zag je het verdriet in haar ogen opwellen. Het is nog vers en recent, dat merk je aan alles. 

Bij het killing field, waar rond de 20.000 mensen zijn gedood, kregen we een audiotour waarbij door een koptelefoon het verschrikkelijke verhaal verteld werd terwijl je over het terrein liep. De massagraven waren duidelijk te zien, de botten staken hier en daar uit de grond. In het midden van het terrein was een mooi monument gebouwd met metershoge vitrines met daarin ontelbaar veel schedels, allemaal van onschuldige mensen die vreselijk aan hun eind zijn gekomen. Het meeste indruk maakte nog de killing tree, een boom waartegen vrouwen en kinderen doodgeslagen werden en als oud vuil in een put gegooid werden. Bah, kotsmisselijk werden we ervan. Helemaal waardeloos gewoon. Hoe kunnen mensen elkaar dit aandoen? Dit gaat je voorstellingsvermogen echt compleet te buiten.

Als een geschenk uit de hemel hadden we een tuktukchauffeur die zijn mooie vijfjarige dochtertje die dag mee had tijdens het rijden van klanten. Het was zondag dus er was geen school. Haar ontwapende lach en haar aanstekelijke enthousiasme nam ons trieste humeur weg tijdens de rit terug naar ons guesthouse. Dit kind hoeft gelukkig niet bang te zijn en te lijden, zoals zovelen in dit land dat eind jaren 70 wel moesten.

Zoals inmiddels traditie is, sluiten we elk land af met een paar dagen relaxen. We reisden hiervoor via het versleten en overtoeristische badplaatsje Sihanoukville naar Koh Rong Samloem, een eilandje in de Golf van Thailand. We waren op dit idee gebracht door een Nederlandse duikinstructeur die we in Laos waren tegengekomen. Hij was met zijn vriendin aan het reizen en vertelde dat hij duikles gaf op dit eilandje. Ik wilde nog steeds mijn brevet halen, dus ik dacht waarom dan niet daar. Met een speedboat sjeesden we vanuit Sihanoukville in drie kwartier naar het eiland en wat ons daar te wachten stond, houd je niet voor mogelijk. Paradise has a name. KOH RONG SAMLOEM! We moesten even goed kijken, was dit echt?! Hagelwit poederzand dat haast pijn deed aan je ogen, een spiegelgladde zee in allerlei soorten blauw en turquoise en alsof dat nog niet genoeg was, hadden we ook nog eens een TENT OP HET STRAND! Ja je leest het goed, een tent, beetje dat Hollandse kampeergevoel, maar dan de bounty versie. 's Avonds aten we in het restaurantje op het strand, dronken een glaasje wijn en vielen daarna in slaap bij het ruisen van de zee. 
Helaas werd ik net verkouden toen we aankwamen en kon ik daardoor niet duiken, dus m'n brevet moet nog even uitgesteld worden. Anne was ook niet helemaal fris, dus we konden hier uitstekend herstellen, al lukte dat bij Anne niet helemaal. Het zieltje werd voor de tweede keer ziek tijdens deze reis, al was het gelukkig minder heftig dan in Laos. 
Overigens waren we nog getuige van een smerige affaire. De duikinstructeur met zijn Nederlandse vriendin die we eerder hadden ontmoet bleek het hier wel erg gezellig te hebben met een Aziaatje. Intiem dinerend en innig gearmd over het strand lopend had het veel weg van een prille liefde. Van twee continentjes snoepen, noem ik dat. De vuilak.
Anne was in staat om naar hem toe te lopen en te vragen waar hij mee bezig dacht te zijn, maar ik kon haar daar op het nippertje vanaf praten.

Zo, dat was Cambodja! We zijn de afgelopen dagen echt helemaal lekgestoken en zitten nu krabbend alweer in de doldrieste metropool Ho Chi Minh City in Vietnam. Meer daarover de volgende keer!

Namens Anne en me myself and I bedankt voor het lezen en de leuke reacties!

Tot later enne, succes met de winter!