Goede voornemens, bonenbrood en betoverend Hoi An

Hoi allemaal!

Fijn dat jullie weer in grote getalen zijn op komen dagen om even te kijken hoe het ons vergaat in het verre Azië!

Nou, om te beginnen, het gaat ons uitstekend af hier. Het reizen is inmiddels een tweede natuur geworden. Backpackje in en uitpakken. Backpackje sjouwen. Plannetjes maken. Vervoer en accommodatie regelen. Grote en kleine probleempjes oplossen. Wasje doen (uhh, laten doen). Afdingen. Vloeken over het slechte ontbijt. Vloeken over het ontbreken van handdoeken in de kamer. Treintje in en weer uit. Misverstanden met hotelpersoneel. Zo goedkoop en lekker mogelijk voedsel zoeken. Busje in. Busje weer uit. Afdingen. Onderdak zoeken in de brandende zon. Misverstanden met restaurantpersoneel. Irritante verkopers afpoeieren. Tempels bezoeken. Over markten struinen. Afdingen. Foto's maken. Nog meer foto's maken. Ons opwinden. Ons nog meer opwinden. Afdingen. Vieze beesten in de badkamer liquideren. Poolen. Fietsen. Relaxen. Afdingen doen we trouwens ook regelmatig. En oh ja, we GENIETEN MET VOLLE TEUGEN!

Akkoord. Eens kijken, waar waren we gebleven... Aha, Vietnam! Land van de loempia's en de oorlog. Maar ook het land van heel veel meer dan dat hebben we ondervonden.

Nieuw land, nieuwe grensovergang. En de liefde tussen ons en grensovergangen is de laatste tijd een beetje bekoeld geraakt.. Of zeg maar gerust compleet geruïneerd. De fanatieke volgers weten waarom. Toch hadden we hoop. Doordat we ons visum dit keer al van tevoren hadden geregeld, moest het deze keer toch iets beter en sneller kunnen. En dat kon het! Paspoortje afgeven aan de gids, even lachen naar het vogeltje voor een foto, bagagecheck en hupsakee, binnen het uur ging het grote hek open en gaf de buschauffeur plankgas! Goodmorning Vietnam! Nou ja, het was eigenlijk avond, maar het klinkt zo Hollywoodachtig, dus pin me er niet op vast. Dank.

Rond een uurtje of 9 kwamen we aan in HCMC. Wat is HCMC Jeroen? Dat zal ik jullie eens haarfijn uitleggen, lieve mensen. HCMC is een hippe benaming voor Ho Chi Minh City, de grootste stad van Vietnam en tevens het punt waar het startschot klonk voor onze Vietnam reis. De stad, die eerst Saigon heette, telt zo'n 8 miljoen inwoners en was tijdens de oorlog een walhalla voor hitsige Amerikaanse soldaatjes, die in die tijd konden kiezen uit één van de ontelbare prostituees. Mooi cultuurhistorisch feitje al zeg ik het zelf.
We werden weer eens afgezet door een gehaaide taxichauffeur. Niet alleen letterlijk afgezet, maar ook figuurlijk. Belazerd en bedonderd. Helaas bleek dat de volgende dag pas toen we zagen dat we 8 dollar betaald hadden voor een stuk dat we nog hadden kunnen kruipen. 
Maar goed, de kamer in ons hotel bleek dik in orde en had een schoon bad! Yes, éindelijk! Effe lekker badderen, had ik m'n eendje toch niet voor niks meegenomen!

Uitgebadderd en uitgesnurkt trokken we er de volgende dag op uit om wat van de stad te zien. De afgelopen nacht was het Chinese nieuwjaar ingegaan en dat werd hier uitbundig gevierd. Nu lag de halve stad nog tussen de zure lappen alle drank eruit te zweten en dat was goed te merken. Het was vrij rustig op straat en de meeste winkels waren gesloten. Van lopen krijg je honger en het was inmiddels de hoogste tijd voor lunch. Eettentje zoeken dan maar. Ging niet zo soepeltjes. Twee uur en vele zweetdruppels verder hadden we nog niks gevonden. Onze laatste strohalm moest een of ander Frans bakkerijtje bij ons hotel zijn die Anne had gezien. Daar aangekomen bleken ze heerlijk bruin brood te hebben, maar geen beleg. We probeerden de medewerkster uit te leggen dat we er beleg op wilden, maar dat was een kansloze onderneming. Uitgehongerd en gefrustreerd verlieten we de winkel weer en slenterden we naar een supermarkt om te kijken of ze daar wat beleg hadden. Gewapend met een doosje La vache qui rit spoedden we ons weer terug naar het bakkerijtje om het laatste puzzelstukje van onze lunch te scoren: het bruine brood. De deur vloog open en we stormden binnen alsof we de trein moesten halen. Ja, doe die maar! Snij maar vast open! En doe deze er ook nog maar bij! (Flesje water) Gehoorzaam deed de medewerkster wat we haar vroegen. Maar toen ze het brood doormidden sneed, zagen we opeens dat er een smerige bruingroene vulling in zat, bonen ofzo.. Nee toch! Gadverdegadver! Met een zuur gezicht keken we elkaar aan en het was duidelijk: DAT MOTTEN WE NIE! We maakten duidelijk dat we het niet hoefden en de medewerkster wist zich even geen raad met de situatie. We wilden ander brood, maar we werden in de wacht gezet omdat ze eerst de manager moesten raadplegen over het kapotgesneden en nu nutteloze brood. We waren er helemaal klaar mee en Anne eiste dat de jongen die ook achter de balie stond het andere brood afrekende: "I want the bread now! I want to pay now, otherwise we go away!!!!" liet ze weinig aan de verbeelding over.
De bange jongen achter de toonbank deinsde na iedere verbale uithaal van Anne weer een stukje verder achteruit en hij stond op een gegeven moment bijna achter in het magazijn.
Het brood gingen we niet meer krijgen, dus we beenden woedend de winkel uit, nog steeds met rammelende maag.
Later hebben we hierover nog in een deuk gelegen, want de scène was eigenlijk gewoon om te janken van het lachen. Uiteindelijk hebben we bij een straatkraampje toch nog een brood op de kop weten te tikken. Tsja, in een grote stad wat te eten vinden, hoe moeilijk kan het zijn?

Wat we wel gelukkig wel vonden was de bus die ons een dagje later naar Mui Né zou vervoeren. Toen we in de vroege ochtend langs een park liepen op weg naar het verzamelpunt zagen we dat de Vietnamezen een begin hadden gemaakt met hun goede voornemens. Massaal gingen ze in het openbaar de overtollige pondjes te lijf. En dat leverde even hilarische als knullige beelden op. Kleine oude mannetjes in geïmproviseerde sportkleding die met elkaar probeerden een rondje te rennen. Mollige meiden die zich op een van de vele verankerde stalen toestellen een slag in de rondte trapten. Vrouwen die zo te zien nu al meer oog hadden voor elkaars nieuwe kookrecepten dan voor het sporten zelf. En dan heb je nog de echte stumperds. Die willen wel, maar die kunnen gewoon niet. Ze hoeven nog niet eens persé dik te zijn. Hun lichaam doet gewoon niet mee. De armen vliegen alle kanten op, er zit geen tempo en geen ritme in en ze hebben altijd een verbeten trek op hun gezicht. Je hebt vast wel een idee wat ik bedoel. Was leuk. Wij vonden het jammer dat we de bus in moesten.

Onderweg vonden we het bewijs dat het verstandig is geweest dat we Vietnam niet op de motor hebben gedaan. Op bepaalde stukken waren om de paar honderd meter tekeningen op de weg te zien. Tekeningen van silhouetten. Van dode mensen. Op deze weg gebeuren elke dag tientallen ongelukken met fatale afloop. De cijfers zijn absurd. Onze reis verliep verder goed en we kwamen 's middags aan in Mui Né, een klein toeristisch badplaatsje. Voor ons niet meer dan een tussenstopje. We wilden de volgende dag gelijk weer door, dus bij aankomst wilden we gelijk een ticket voor de volgende dag kopen. Maar we werden weer eens gehinderd door een kudde Chinese (of Japanse, Koreaanse, whatever) toeristen die allemaal nieuwjaarsvakantie aan het vieren waren. Die mensen. Het lijken wel machines. Zo druk, zoveel lawaai, zo weinig empathie. Je zou ze allemaal wel een high five willen geven. In hun gezicht. Met een heet strijkijzer. Ja, het zit diep.

Anyway, het was even zoeken naar een guesthouse. Na heel veel nee's, hadden we na een half uur zoeken in de hete middagzon eindelijk een ja. Er bleek nog ergens een kamertje voor een redelijke prijs. We begrepen nu beter waarom dit plaatsje Mui Né(e) heette. Toen we die dag nog even wat zon wilde meepakken op het strand liepen we langs een mooi resort met een nog mooier zwembad aan zee. Het was weliswaar privé, maar hey,       proberen kan altijd. Binnen een minuut lagen we erin. Even een verveelde blik opzetten om het bewakertje om de tuin te leiden, handdoekje nonchalant op een bedje leggen en het zwembad in alsof het al de 100e keer was. Kind kan de was doen. Groot zwembad gevuld met zalig water dat je lichaam hongerig opslurpt. En dat voor gratis! We konden ons het slechter voorstellen.

Dat gold ook toen we de volgende dag de bus instapten naar Nha Trang. Het bleek een heuse loungebus met een soort tandartsstoelen die in stapelbed opstelling in de bus waren gemonteerd. De reservechauffeur van de bus plofte tussen ons neer in de middenstoel en begon al voordat de bus weg was te snurken als een wild zwijn. Gezellig!
De bus slingerde langs de prachtige Vietnamese kustlijn en nog steeds in de tandartsstand kwamen we aan in Nha Trang. We mikten op een wat luxer verblijf in verband met mijn verjaardag, maar dat liep in het honderd doordat alle accommodatie in die prijsklasse al vol zat. Ondanks de massale aanwezigheid van Russen in de stad hebben we toch kunnen genieten van het stadje met strand, dat op een steenworp afstand van ons hotel lag. 's Ochtends ontbeten we iedere dag lekker en goedkoop bij ons favoriete straatstalletje. 
Overdag luierden we op onze bedjes aan de zee en we hebben mijn verjaardag gevierd met een etentje bij een verrukkelijk sushirestaurant. Normaal is het met mijn verjaardag altijd guur weer, dus dit was een welkome afwisseling. Topdag gehad! Bedankt voor alle felicitaties nog.

Op 7 februari namen we de nachttrein naar Danang, verder noordwaarts. We stapten 19.00 uur in en om 08.30 uur weer uit. In de tussentijd hebben we een prima nacht gehad in onze slaapcabine die we helemaal voor onszelf hadden. Hoewel het reizen met de trein in Vietnam duurder is dan met de bus, was het erg prettig om slapend een grote afstand te overbruggen en daarmee ook geld te besparen op een hotelovernachting.

In de relatief grote stad Danang verbleven we een dagje om dan weer door te reizen naar Hoi An, wat op een half uurtje rijden lag. Doofgetoeterd door de claxon die ze hier echt zwaar misbruiken werden we afgegooid in het centrum en de chauffeur gaf ons te verstaan dat we even een paar minuutjes rechtdoor moesten lopen om bij ons guesthouse te komen. Dat werden een paar heel veel minuutjes. Kromlopend van het gewicht van de backpack en met onze tong op de schenen slaakten we een zucht van opluchting toen we het bordje "Vietfamily" zagen. De naam van ons homestay adres. Dit keer was het een homestay waar we verbleven, een soort persoonlijke en kleine variant van een guesthouse. En dat was te merken bij aankomst. We werden opgevangen alsof we een week in de Sahara hadden moeten overleven. We moesten gaan zitten en er werd gelijk een ventilator bijgesleept en vol op onze mik gezet. Een ander lid van de familie bracht ons koud water en koffie.
Wat een lieve mensen zeg, het nam ons chagrijn direct weer weg. We konden gratis fietsen lenen om naar het stadje te fietsen. Toen we door Hoi An fietsten zagen we al wat een charmant stadje dit was maar we besloten eerst de omgeving een beetje te verkennen en we belandden in een dorpje dat bekend staat om haar pottenbakkerijen. Bij één daarvan werd arme oma van 91 jaar ruw uit haar slaap gewekt omdat ze even een paar potjes moest maken voor ons. "Nijntie wan jeer!" zei haar schoonzoon. Zo heeee!! Oma was gewoon een ordinair toeristentrekkertje, want uiteraard vragen ze je daarna of je een potje wil kopen. Een beetje opzichtig, maar wel grappig en kunstig bovendien. Bij een ander mochten wij ook een poging wagen, maar onze brouwsels waren het aanzien nauwelijks waard. Echt volledig mislukt, haha! Het spreekwoord "op ieder potje past een dekseltje" ging bij ons in de verste verte niet op. Een beetje naast de pot gepist dus. Maar goed, de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet. Jaja, genoeg over die potten nu! 

Tijdens het fietsen leek het soms wel of we door de Hollandse polder reden. De rijstvelden die je hier echt overal ziet doen vaak denken aan het klassieke beeld van weiland en koeien. Het "weiland" is hier alleen iets groener en de koeien zijn vervangen door hoofdzakelijk vrouwen met Vietnamese kegelhoeden die hard aan het werk zijn. 

Toen we 's avonds een hapje gingen eten bleek pas echt hoe leuk Hoi An is. Ik ben geneigd om over alles in de verkleinde vorm te praten als het over Hoi An gaat. Dus dat doe ik dan ook. Betoverende straatjes met intiem verlichte pandjes. Ontelbaar veel winkeltjes, cafeetjes, restaurantjes, een haventje met verlichte bootjes. En lampionnetjes, overal lampionnetjes. Op de bootjes, boven de straatjes, aan de wanden. Dat zelfs ik het leuk vond om gewoon maar wat te wandelen vertelt het hele verhaal. Deze sprookjesplek is het leukste stadje dat we tot nu toe gezien hebben. De tweede dag hebben we een beetje aan sightseeing gedaan. Er staan nogal wat rijk versierde oude Chinese woningen en gemeenschapshuizen die het bezoeken waard waren. Bij één van die huizen zat een oud mannetje de tickets te controleren. Hij zag er wat verveeld uit, wat ook niet zo raar is met zo'n baantje. Toen we naar binnen liepen veerde hij ineens op en kwam naar ons toerennen. Hij liep naar een gong toe, pakte de pauk en gaf die aan Anne. Zij moest erop slaan en ik moest er een foto van maken. Ik wilde ook wel op de foto maar voordat ik het toestel aan Anne kon geven, gilde opoe alweer dat we met hem mee moesten komen naar een andere gong. Hij rende in militaire pas door het gebouw en wij renden maar achter hem aan. Het had veel weg van een checklist afwerken. Hup, fotootje hier, fotootje daar, even rammen op dat ding en klaar. To the point, geen geneuzel! Binnen twee minuten stonden we weer buiten en zat opoe weer op zijn post. Lekker tempootje hoor opa! Geweldig!

Ik had uitgevonden dat we in onze kamer de zender Fox Sports hadden. En raad eens.. Ajax speelde die avond en het werd uitgezonden!! Gewoon op je kamertje in Vietnam Ajax kijken, whoehoeeee!! Zal je net weer zien dat als ik een keertje kan kijken, ze niet winnen. Zucht..

De volgende dag moesten we al weer weg en dat was jammer, omdat we door de familie uitgenodigd waren om die dag aan te schuiven bij een familielunch. Het was 10 jaar geleden dat de opa was overleden, dus de familie komt jaarlijks bijeen om opa te herdenken en te genieten van elkaars samenzijn. In Azië en vooral Vietnam heeft men de traditie dat men gedenkplekjes inricht voor overledenen. Op die plekjes wordt wierrook aangestoken en wordt eten en drinken neergezet. Zo ook hier. Toen we onze kamer verlieten zagen we dat opoe vandaag maarliefst 3 hele vissen voor zijn kiezen kreeg. Daarnaast een colaatje om de graatjes weg te spoelen en een pakje peuken met een aansteker om daarna lekker een sigaretje op te steken. Hoewel hij niet meer onder de levenden is, kwam opa duidelijk niets te kort. 

Enfin, we namen afscheid van de sympathieke mensen en sprongen een taxi in die ons terug naar Danang bracht. Van daaruit namen we de trein naar Hué, dat grofweg in het midden van Vietnam ligt. En dat is de plaats waar ik nu mijn verhaal zit te typen. En dat betekent dat ik nu weer met pijn in mijn vingers en vierkante ogen een einde brei aan deze aflevering. Ik doe het met plezier hoor lieve mensen!

Klein stukje planning tot slot. Na Vietnam reizen we door naar Maleisië, alweer het laatste land van onze reis. Onze vlucht naar Kuala Lumpur staat gepland op 18 februari.

Bedankt weer voor jullie aandacht en de leuke reacties!

Mede namens mijn hoofdredactrice Anne wens ik jullie een fijne dag!

Tot de volgende keer!