Myanmar

Minglava!

Het heeft even geduurd, maar we melden ons bij dezen weer aan het online front!

Het internet in Myanmar is werkelijk om te janken zo slecht. Het is zelfs zo erg dat als je bij een internetcafé naar binnen wilt lopen waar voor de deur een groot bord staat met INTERNET, je aangeraden wordt om niet naar binnen te gaan vanwege een gebrek aan INTERNET. Echt waar, het is ons al een paar keer gebeurd.

Gevolg is wel dat we in de tussentijd al te veel meegemaakt hebben om in dit verslagje alles op te noemen. Ik moet mezelf haast inwendig hersenletsel toebrengen om de herinneringen van langer geleden uit de donkere spelonken van mijn grijze massa op te kunnen vissen. Welnu, ik ga toch een poging doen om alle hoogtepunten op een rijtje te zetten. Uiteraard speciaal voor jullie, onze hondstrouwe achterban die al weken achtereen iedere ochtend met een bammetje of bakkie ellende smachtend op ons blog aan het kijken is of er al iets nieuws te vinden is. Ik laat jullie niet langer in spanning. Here we go!

Ons laatste verslag dateert van het moment dat we op Koh Phi Phi lekker aan het genieten waren van zon, zee en strand. Dat wil zeggen: door de stromende regen gedwongen de hele dag binnen zitten in restaurants, poolcafés en ons eigen slaaphutje. Er was er nog net geen tsunamialarm. Oké, nu overdrijf ik.. Afijn, voordat we met hutje en al wegdreven hebben we weten te ontkomen naar een hoger gelegen oord in West Thailand, te weten een national park met de toepasselijke naam Khao Sok. (Waarom toepasselijk weet ik eigenlijk ook niet).
Via boot en bus kwamen we aan bij een schattig klein resortje midden in de natuur, gerund door een sympathieke familie. We besloten het naastgelegen dorpje even in te wandelen om bij de plaatselijke geldautomaat alvast wat op te nemen voor onze naderende reis naar Myanmar.

Tot zover het vrolijke nieuws, want een paar uur later sloeg het noodlot genadeloos toe toen we ontdekten dat mijn creditcard was achtergebleven in de automaat. Toen we terugkwamen bij de automaat bleek deze in storing te staan. Een of andere koekebakker die nog dommer was dan ikzelf had zijn pas er ingeduwd terwijl die van mij er nog in zat. Na veel gebel met de onverstaanbare Thaise geldautomatenboer bleek dat ze pas later die week konden komen om het apparaat te repareren. Daarna snel gebeld om mijn pas te laten blokkeren en voila, weer een waardevol item minder waar ik goed op moet letten. Ieder nadeel hep z'n voordeel! De nachten op het resort waren wat lawaaiig, door een onbekend insect die leek te lijden aan een chronische vorm van uitbundige, snerpende orgasmes. We hebben ons laten vertellen dat het het vrouwtje is die dit geluid produceert. Ik verdenk haar van prostitutie en wel op het dak van ons huisje, maar dit terzijde.

De volgende dag werden we door een gids meegenomen op een tour door het fantastisch mooie park met een boot- en trektocht. We zaten bij een wat ouder stel in de groep die de ouders bleken van een ex klasgenoot van Anne. It's a small world.

De volgende dag vertrokken we richting Trang, een niet al te bijzonder plaatsje in de buurt van de kust met een vluchthaven vanwaar ons vliegtuig een dag later zou vertrekken. Na een bloedstollende rit die veel weg had van een straatrace met als tegenstander wijlen Paul Walker (RIP) werden we door de bloedchagrijnige chauffeur afgeleverd op plaats van bestemming. We betrokken een spuuglelijk hostel in een soort vervallen stationsgebouw en avontuurlijk als we zijn besloten we uit ellende wat rond te sjokken in de verzengende hitte om een en ander te verkennen en om onze vieze was bij een laundryshop te brengen. Dit bleek nogal een opgave. Niemand sprak een woord Engels en steeds wilder gebarend probeerden we duidelijk te maken dat we onze kleren wilden wassen. Een wasmachine nadoen(ja, dat kan ik nu), schrobbewegingen maken, tevergeefs.

De mensen staarden ons aan en boven hun hoofd verscheen een groot vraagteken. Ze snapten er helemaal niets van, tot onze grote frustratie. Dit proces herhaalde zich nog eens fijntjes toen we eindelijk een laundryshop hadden gevonden, maar goed, onze kleren waren de volgende dag schoon en fris. Eind goed, al goed zullen we maar zeggen. Helaas wisten we toen nog niet wat ons de volgende dag te wachten zou staan.

We zouden dan namelijk 's avonds richting Bangkok vliegen, onze tussenstop naar Myanmar. Overdag hadden we de tijd te doden, dus we pakten een bus die ons in een uurtje naar een afgelegen strandje bracht en ons om half 4 weer zou komen halen zodat we op tijd zouden arriveren op het vliegveld. Je raadt het al, de bus kwam nooit. En ja, dan is het heerlijke ontspannen strandgevoel als donderslag bij heldere hemel veranderd in totale paniek! Anne driftig bellend naar de buscentrale, ik heftig ijsberend langs de kant van de weg turend of ik misschien het busje toch nog zie aankomen. Uiteindelijk zijn we door een jongen op een scooter naar een nabijgelegen dorpje gebracht, waar stomtoevallig net een busje van een local met ronkende motor stond te wachten die net van plan was naar Trang te toeren. Deze held voelde zich blijkbaar bijzonder betrokken, getuige zijn rechtervoet die het gaspedaal uitstekend wist te vinden. Ik zat halfnaakt in de bus, doordat ik in alle hectiek mijn tanktop was kwijtgeraakt, maar ik gaf er weinig om want ik was het engeltje op mijn schouder aan het bedanken.

We waren ruim op tijd om in te checken en na een korte vlucht naar Bangkok en een overnachting aldaar, gaven we wederom acte de présence op het vliegveld om door te reizen naar Mandalay, waarbij we vergezeld werden door Kim, een vriendin van Anne die in Bangkok woont en Lek, een Thaise vriendin van Kim. Zij gingen voor een paar daagjes naar Mandalay.

Aangekomen in hartje Mandalay merkten we gelijk dat de tijd hier stil heeft gestaan (of gewoon verschrikkelijk lui en niet vooruit te branden is, niet vreemd overigens met dat bloedhete weer). We werden opgevangen door mannen in een rok die beweerde 2 personen en 2 backpacks te kunnen vervoeren op een fiets met een soort zijspan. Wij gingen de uitdaging graag aan en we installeerden ons gewillig op de smalle zitjes die naast de fiets hingen. En ja, ik moet zeggen, hulde voor deze man! Het was geen Joop Zoetemelk maar wat een power had deze stoere Birmese krachtpatser! Dat we na 1 minuut Kim en Lek al kwijt waren zegt genoeg.

Eenmaal de hotelkamer gevonden gingen we gewapend met een kaart van Mandalay de straat op. Uit de koloniale Britse tijd stamt de nummering van de overal kaarsrechte straten met als gevolg dat alles doodeenvoudig te vinden is en je altijd weet waar je bent, ik zal wel onder een steen vandaan komen, maar wat een uitvinding! Anyway, er vielen ons een paar dingen op in Manday. Naast het soms middeleeuws aandoende straatbeeld, is dat het gros van de mensen hier twee verslavingen heeft. Een daarvan is een goedje dat battel wordt genoemd, een bitter geheel met onder andere een bepaald soort tabak. Mensen kauwen dit de hele dag door en deponeren het rode speeksel dat lijkt op bloed onophoudelijk op straat, waardoor het overal lijkt alsof er net een bomaanslag van Al Qaida is geweest.

Verslaving nummer twee is de claxon, mensen plakken hun ene hand bij het betreden van hun voertuig aan de toeter vast en halen die pas weer los als ze op plaats van bestemming zijn. Ik overdrijf lichtelijk maar you get the message. Met de andere hand slalommen ze langs en door hun medeweggebruikers heen, die net als hen precies hetzelfde ritueel opvoeren. Het geheel resulteert, zoals u verwacht, in een grote puinhoop. Dag nummer twee en drie in Mandalay hebben we doorgebracht achterop bij scooterchauffeurs die ons de hotspots in en rondom Mandalay lieten zien. Hoogtepunten waren de beide spectaculaire sunsets vanaf Mandalay Hill en de volgende dag bij de beroemde U Bein Bridge. Ook werden we op een eilandje met een mooi oud stadje gedropt waar het enige vervoermiddel de horsecart was, ofwel de paard en wagen. Wij besloten te voet te gaan maar de bloedirritante horsecart mannetjes probeerden ons continu over te halen om toch de wagen in te stappen omdat het zogenaamd ver lopen was, waarbij ze zeiden: "you want horsecart?" en ik telkens droogjes reageerde met het ludieke: "no, no i don't want a postcard" waardoor ze overdreven duidelijk het woord horsecart probeerde te articuleren, wat hilarisch was, want Aziaten kunnen de 'h' niet uitspreken. Dit herhaalde zich tot groot vermaak van ons en onze Thaise vriendinnen die we tijdens het lopen hadden ontmoet een paar keer waarna de horsecart mannetjes teleurgesteld afdropen met hun paardenstaart tussen de benen. Uiteindelijk was het inderdaad veel te ver lopen, bleek het nog voor niks te zijn ook en moesten we terug een horsecart nemen. Karma is a bitch. Ofzo.

Oké, poppetje gezien, kastje weer dicht. Onze volgende stop was Bagan, bekend vanwege zijn duizenden eeuwenoude pagodes, gebouwd door meerdere koningen die elkaar wilden overtreffen. Toen de bus ons in het nabijgelegen dorpje uitspuugde besloten we achter een paar italianen aan te huppelen die er nogal budget uitzagen en leken te weten waar ze heen moesten. Na een uur lopen met backpack in de snikhitte en na 5 keer afgewezen te zijn hadden we eindelijk een betaalbaar guesthouse gevonden. De nacht deed ons goed en de stemming zat er 's ochtends gelijk goed in toen we fietsen huurden die ons naar de pagodes moesten leiden. De meeste pagodes hadden we snel gezien en de irritante verkopers van allerhande nutteloze troep werkten op onze zenuwen. Toch zaten er hier en daar pareltjes van pagodes tussen die te beklimmen waren en een prachtig vergezicht boden over de uitgestrekte omgeving. Een ervan had dusdanig veel gangen dat het navigeren mij iets teveel werd met als gevolg dat ik hopeloos verdwaalde. Gelukkig was Anne daar om mij te bevrijden uit het spinnenweb van gangetjes, anders had ik er waarschijnlijk nog gezeten. Absoluut hoogtepunt was onze getuigenis van zonsopgang om half 7 's morgens van een van de hoogste exemplaren. Het adembenemende uitzicht was om van te watertanden en de wow's vlogen je om de oren. Leuk detail is dat we een Nederlands stel tegenkwamen waarvan de jongen net op zijn knieën was gegaan in een pagode. De ietwat jaloerse blik van Anne sprak boekdelen..
De laatste dag hadden we last van een pagodecomplex waardoor we ons genoodzaakt voelden een zwembad op te zoeken en onze vermoeide lichamen in standje horizontaal te plaatsen.

Opgeladen en wel waren we klaar voor de busreis naar Kalaw, van waaruit de trekking naar Inle Lake in ons programmaboekje stond. Die fitheid kwam goed van pas, want het leek of de buschauffeur zelf ook een bus moest halen. Furieus haalde hij in bergachtig gebied met talloze haarspelden de ene na de andere medeweggebruiker in, waaronder touringbussen en vrachtwagens. Het was een beetje als De Goliath in Walibi, maar dan 4 uur lang.
Toen we de bus uitrolden voelden we ons een stuk fruit uit de blender.

De volgende dag was het tijd voor de driedaagse trekking, maar niet heus!
Buikpijn en grieperigheid hadden mij in een houdgreep genomen en ik had de pech dat we een hokje van 2 bij 3 hadden, waardoor ik me twee dagen lang levend begraven heb gevoeld. Niet prettig, maar ja. Anne deed de tweede dag van mijn ziekbed een eendaagse trekking waarna we de derde dag eindelijk konden beginnen aan de 3-daagse trekking naar Inle Lake, een tocht van zo'n 50 kilometer door een variatie aan landschappen.

Onze Birmese gids van dienst heette Cookie en hij werd vergezeld door zijn vriend die fungeerde als chef kok, waardoor ze al snel door het leven gingen als Kokkie & Cookie. We hadden de pech dat onze reisgenoten twee stellen waren, een uit Zwitserland en een uit Frankrijk, die het op het lumineuze idee waren gekomen om beiden hun nageslacht mee te nemen, twee kleine meisjes van 2 en 3 jaar oud. Achteraf gezien was het op sommige momenten best irritant door hun tergend langzame tempo, maar het waren bovenal erg gezellige luitjes en Anne kreeg de kans om haar Frans weer eens in praktijk te testen, waar ze overigens zeer blij mee was. Dat ik er 3 dagen lang hopeloos bij liep en nergens wat van verstond leek haar niet erg te boeien. De kids trokken erg veel bekijks van de lokale bevolking en de meesten hadden nog nooit zo'n gek klein blank wezentje gezien. Het leidde soms tot leuke taferelen. De trekking was naast hoogst vermoeiend zeer de moeite waard. We zijn voor even geïntegreerd in het primitieve leven van de plattelandsdorpjes, waar we twee keer overnacht hebben. Dit wordt geen fris verhaal maar we sliepen op de grond, wasten ons bij gebrek aan mogelijkheden niet of nauwelijks en deden onze behoefte in gaten moeder aarde. Back to basic, maar dan écht. Je kunt je voorstellen dat de warme douche in onze hotelkamer na afloop voelde als een hemels geschenk.

Die hotelkamer deed dienst als onze uitvalsbasis in Nyaung Shwe, een plaatsje aan de rand van Inle Lake.
Wederom fietsen gehuurd, leuk wijnproeverijtje meegepakt op een berg met uitzicht over de wijnranken en daar was alles wel mee gezegd wat betreft Inle Lake dat ons wat tegenviel na de mooie verhalen die we erover gehoord hadden.

Ik vermoed dat de meeste lezers al lang afgehaakt zijn, wat ik zelf trouwens ook gedaan zou hebben, maar voor de fanatiekelingen onder ons, nog even volhouden, we zijn er bijna!

Goed, alsof we nog geen overdosis avontuur hadden gehad, kozen we voor de trein als ons volgende vervoermiddel naar Yangon, in het zuiden van Myanmar. Er wachtten ons twee treinreizen van 11 en 12 uur in slechts twee dagen! Tijdens de eerste treinreis, de meest oncomfortabele van de twee, richting tussenstop Thazi hebben we een nieuwe rage gespot: trainbouncing. De trein vliegt aldoor met harde schokken op en neer en datzelfde gebeurde met ons en alles en iedereen in de trein. Dat gezicht en het ritmische gebonk gecombineerd met de oorverdovend harde toeter die de hele weg zwaar mishandeld werd door de machinist maakte dat we tranen in onze ogen lachten. Echter, dat nam in de loop van de reis toch wel behoorlijk af na een paar uur was ons het lachen vergaan en bereikte ons humeur een nieuw record onder nul. Toen de trein ons eindelijk liet gaan stonden we te tollen als een draaimolen. Gelukkig bood een hilarische horsecart driver die ons naar een guesthouse bracht waar we de nacht zouden doorbrengen meteen weer wat vermaak. Hij had licht spastische trekjes en door het praten heen maakte hij telkens totaal onverwacht een soort niesgeluid die als opdracht diende voor zijn paard. De volgende dag wisten we op het laatste nippertje de trein naar Yangon te halen die ons bracht waar we nu nog steeds zijn. We zitten hier nu een paar dagen en vertrekken morgen naar een strand op een paar uur rijden. Hier sluiten we onze onvergetelijke Myanmar trip op relaxte wijze af en we gaan proberen daar gewoonte van te maken. De 21e vliegen we weer terug naar Bangkok om gelijk door te reizen naar Chiang Mai, alwaar we de kerstdagen door zullen brengen. Geen kalkoen, beenham of gourmetten dit jaar voor ons, waarschijnlijk gewoon een curry of fried rice, onze broodvervanger in Azië.

Degenen die tot hier zijn gekomen, gefeliciteerd! Jullie zijn officiëel toegelaten tot de Anne & Jeroen fanclub.

Namens Anne en mijzelf wens ik jullie allemaal hele fijne feestdagen en een spectaculair uiteinde!

Tata en tot de volgende keer!